Nick & Simon
Voordat
mensen denken:”Silvana? Palingpop? Dat is geen hardrock, hoor!” Wees maar niet
bang, geen paniek! Ik houd nog steeds van snoeiharde gitaren. Maar desondanks
wil ik het toch eens hebben over Nick & Simon, de koningen van de
palingsound.
In mijn
jeugd was er al iets als Cats en nog iets met zussen, geloof ik, maar de heren
Schilder en Keizer zijn zelfs Jan Smitje voorbij.
Volkomen
hysterisch hoor ik mijn buurvrouw stofzuigen op deze sound. Doordat de
stofzuiger niet echt geluidsarm is, gaat de cd-speler op vol volume. Op een of
andere manier zie ik dat de buren dat niet eens erg vinden. Nee, dát zou ík
eens moeten proberen met Rammstein. Dan krijg ik een stuk minder sympatie.
Ik ken geen
enkel liedje van ze (nou… Rosanne dan, helaas wel) En sympatiek… dát zijn ze.
Natuurlijk
ken ik ze voornamelijk van The Voice. Een programma wat ik waarschijnlijk nooit
zou kijken, als mijn kinderen er niet naar zouden kijken. Doe mij maar een
Scandinavische thriller of Engelse detective. Maar wát zijn ze leuk als jury!
Gebbetje hier, grapje daar, iedereen is dol op ze, en goudeerlijk. Je kúnt
gewoon niets tégen ze hebben.
Maar laten
we het dan even over de merchandising hebben:
t-shirts en
hoodies (allemaal in damesmodel!), de mok, schoudertas, halsketting, de muts,
telefoonhoesje, cap, keykoord, sleutelhanger en natuurlijk het hoofdkussen.
Laten we de levensgrote poster niet vergeten. Je zou je toch de tandjes
schrikken als je kamer inloopt en je ziet die twee gasten hangen?
Zijn er
trouwens mannen die fan zijn? En wat kopen zij dan? De cd’s?
Wanneer
denk je als artiest nadenkend over je merchandising: ”Hmmm, Simon, wat denk
jij? Zullen we zo’n dekbedovertrek dan maar níet doen?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten