Treinreisje
Onwennig sta ik op het station. Altijd bang dat ik de
verkeerde trein neem… Waarom ben ik daar bang voor? Waar kan je in hemelsnaam
terechtkomen? Aan de andere kant van Nederland… dat is ook toevallig… daar ga
ik precies naar toe!
De eerste overstap gaat goed. Wat een druk station is dit!
Ik heb het gevoel alsof ik tegen de stroom inloop. Je kunt aan hun tred zien
dat ze deze route elke dag lopen. Misschien kunnen ze ook wel aan mij zien dat
ik hier niet hoor.
“Dames en heren, deze trein vertrekt naar Utrecht Centraal
en…” Ze steekt haar riedeltje af waar niemand naar luistert behalve ik. De rest
weet namelijk al wat ze zegt en hoeft ook niet te luisteren, omdat ze precies
weten wanneer ze eruit moeten. Als vanzelf veren ze op, geen omroeppraatje
nodig.
We horen na het praatje nog
wat geritsel van papier en gekraak, sleutels worden op de tafel gelegd. “Wat
zeg je Wim? Ik kan je niet verstaan.” ‘Dat
je intercom nog aanstaat.’ “Oh…” Het gekraak is in één klap weg. Ik ben de
enige die moet grinniken.
“Dit station is het eindstation. Vergeet u bij het
uitstappen uw bagage niet mee te nemen?”
Bagage? Ik zag ooit op tv een item waarin
ze lieten zien wat er in treinen werd achtergelaten. Nou, dat was van alles behalve
bagage kan ik je wel vertellen.
“Vergeet u bij het uitstappen uw kunstbeen niet
mee te nemen?
Vergeet u bij het uitstappen uw laptop vol met bedrijfsgegevens
niet mee te nemen?”
Ik zou het wel weten als omroeper in de trein: elke dag een
ander praatje.
Vanaf het perron ben ik in een mum bij het congresgebouw.
Eindelijk een wc…
Als ik uit de wc kom, zie ik drie lange rijen staan. Ik sluit
aan bij A t/m I. Wanneer ik aan de beurt ben, geef ik mijn naam op. Ze kan me
niet vinden… Ik laat haar mijn uitdraai zien. Ze kijkt me moeilijk aan. “Bent u
wel ingeschreven voor het depressiecongres?”
‘Ahum…’al
mompelend draai ik me op mijn hakken om en sluit aan bij een andere balie.
Een dag vol inspiratie: it takes a village to raise a child,
communityschool, gezamenlijke visie, financiën, kansen, bedreigingen, interne
standpunt bepaling, doelen, visie, samenwerkingsverbanden, passend onderwijs,
in element met je talent, energie…
De kraampjes in de foyer verraden gelukkig
waar het echt omdraait: het kind!
Speelgoed, meubels en boeken voor de heb. Ik
koop cd'tjes, een spel, een prentenboek en krijg een poster cadeau.
Halverwege de
middag kak ik in… energie? Ik wil per se wachten op de laatste sessie. Gelukkig
is die interessant!
Tegen vijf uur kom ik aan bij het station. Alle borden staan
op zwart!
Heel het perron vol met paniekerige mensen. Paniekerige mensen aan
hun telefoon! Gestrand!
Ik krijg trek en
pak mijn sultana’s, de Snelle Jelle bewaar ik maar want voor hetzelfde geld zit
ik hier de hele avond! Ik heb nog driekwart water en bewaar de helft voor
later.
De conducteur die langsloopt wordt besprongen door de menigte met
vragen. Zwetend loopt hij door. Wat ruikt het perron eigenlijk ranzig! Mengsel van
chips, appel en oude kaas. Maar het meeste ruik ik zweet… angstzweet! Hoe lang
moeten we hier nog blijven? Sommigen praten hun zenuwen van zich af, anderen
staan zwijgend stokstijf stil. Een enkeling loopt ijsberend het perron heen en
weer op zoek naar de trein.
Na 35 minuten komt er een trein aan. Alsof het de laatste
trein der beschaving is dringt iedereen zich naar de rand.
Ik neem plaats naast
man met laptop. Glurend zie ik 76.534 euro en iets van 63.957 euro en een
heleboel moeilijke woorden. Zie je wel... bedrijfsgegevens! Hij kijkt me boos aan,
maar ik gluur heus niet expres. Als ik mijn hoofd kon draaien deed ik het, maar er
hangt een rugzak tegen de zijkant van mij hoofd aan. De trein is namelijk zo
vol, dat er allemaal mensen in de trein staan.
Ik wou dat ik een kunstbeen had...
dan liet ik hem achter in de trein…
naast man met laptop.
naast man met laptop.
Het overstappen gaat redelijk. Om de laatste naar Rotterdam
te halen bots ik tegen de conducteur. Ik glimlach op mijn allerliefst “sorry”.
Hij glimlacht terug “sorry terug” Hij mist een tand. Ik
begeef me naar binnen wat nog niet zo gemakkelijk is omdat een mevrouw met haar
hulp-labrador in het gangpad ligt. Ik blijk in de eerste klasse te zijn ingestapt!
Deze trein bestaat uit meerdere eerste klassen en ik loop net zo lang door tot ik
de tweede heb gevonden. Ik heb het gevoel alsof ik van Utrecht naar Rotterdam
loop.
Inmiddels is mijn telefoon leeg. In geval van nood kan ik
hooguit een mail naar mijn geliefden sturen met mijn tablet. De laatste tip die
ik kreeg van iemand voordat mijn telefoon uitviel was: ’Zorg dat je enkele telefoonnummers
uit je hoofd weet, voordat je telefoon uitvalt.’ Ok… en wat moet ik daarmee als
mijn mobieltje leeg is? Bij een stationsduif in zijn oor fluisteren?
“Attentie, attentie, vanaf vrijdagavond geldt de
Oranjedienstregeling. Dat betekent dat treinen naar andere bestemmingen kunnen
gaan, op andere tijden en van andere perrons kunnen vertrekken.”
Hoe vet is dat?
Dat je niet weet hoe laat je vertrekt, niet weet waar je
vandaan komt en niet weet waarheen je gaat. Ik zeg: ”doen!” Wie weet hoe leuk
je dag wordt? Wat is het ergst dat je kan gebeuren? Dat je terechtkomt aan de
andere kant van het land?
