Rare vogels…
“Mevrouw, Weet u waar de Rillandhoeve is?”
De een had een
verrekijker en de ander een fototoestel in zijn hand. Ja, een fototoestel, geen
telefoon met camerafunctie. `
Vogelaars.
Ik had de kop in het plaatselijke krantje gezien hoor: ”zeldzame
Oosterse Tortel” en dat hij zich op zou houden in onze buurt, zo tussen de
Frieslandlaan en de Rillandhoeve. Laat ons huis daar precies in het midden van
liggen!
Ik dacht van de week nog: ”Wat doen al die duiven in mijn
achtertuin?” Schijtbeesten, zijn het. Vliegende ratten. Ik heb Pinky er nog op
af gestuurd, die ze maar wat graag heeft verjaagd. Wist ik veel!
Al een week of twee sluipen ze rondom ons huis, die
vogelaars. Nog nooit zoveel volk gezien in het plantsoen waar honden niet mogen
poepen en het toch doen.
Vogelaars die ons wezenloos aankijken. Vogelaars zijn
toch een beetje mensenschuw, hoor. Op die ene na dan. Die ene die de weg vroeg.
Die anderen keken naar hun voeten.
De Oosterse Tortel is verdwaald.
En of ‘all places’, komt
hij bij ons terecht. Hoe leuk! Een beetje leven in de brouwerij in een buurt,
waar nooit zo veel gebeurd… bijna saai (op ons na dan).
Wel een beetje een
sukkeltje die duif, want er is geen andere Oosterse Tortel om zich mee te
vermenigvuldigen, en als hij met een huis-tuin-en keukenduif gaat paren sterft
hij uit.
Wat een dilemma. Wil je de laatste zijn der Mohikanen en je laatste
tijd op aarde helemaal alleen doorbrengen? Of kies je dan maar voor een tuinduif?
Neemt hij zijn duifje mee naar de Zuid
West-Siberische bossteppen en lage bergen van Zuid-Azië, en ze leefden nog lang
en gelukkig? Dan wordt onze Nederlandse tuinduif daar een dwaalgast.
Vanochtend vroeg liep er een ander groepje vogelaars, met rugzak,
boekje en verrekijker heel opgewonden over het grasveld. Deze waren een stuk
ouder dan die jongens van gisteren en keken vol verwachting naar de boomtoppen.
Pinky en ik hoefden elkaar alleen maar aan te kijken om
elkaar te begrijpen en ik aaide hem over zijn bolle buik… Mjammmie… Oosterse
Tortel!
