Oma
verliest haar geduld in Mc Donalds…
We gaan
niet zo vaak. Ik vind het niet te eten, maar soms is het handig na een dagje
uit: de hamburgertent met de grote gouden M. (Wie deze tent niet kent, heeft de
afgelopen 40 jaar in een grot geleefd: je hoeft er niet geweest te zijn om te
weten dat het bestaat…)
Van de week
was het zo ver.
Een
tafeltje verderop gaat een oma uit haar plaat tegen haar kleindochter: “Wat wil
je nou? Geen kipnuggets? Wel kipnuggets? Nu heb je je Fristie en wil je ineens
iets anders! Ga zitten! Ik word niet goed van je, weet je dat? Niet goed!”
Het is een
heel raar gezicht om iedereen te zien verstarren: ellebogen op tafel, burger in
beide handen, mond half open. Ogen gaan voorzichtig richting oma en
kleindochter. Niet direct kijken… heel subtiel. En vrijwel direct erna hoor je
het gemompel ontstaan. Het gemompel is te zacht om er iets van te verstaan,
maar je weet, je wéét dat het over oma en haar kleindochter gaat. Om het
plaatje compleet te maken: de kleindochter is gekleed in een roze rok met
rouches en tule, roze platte schoentjes over haar maillot en haar winterjas er
losjes overheen gedrapeerd. De vergelijking met een prinses is bijna te mooi om
waar te zijn!
Ik gok nu:
oma heeft (laat ik haar Emma noemen) een dagje in de herfstvakantie te logeren
gehad. Een leuke uitstapje, gokje: Walibi? Aan de lengte van ‘Emma’ te zien,
zal ze niet in elke attractie gemogen hebben, waardoor oma de hele dag al met
Emma in discussie is geweest. “Nee, Emma, daar moet je 1 meter 20 voor zijn!
Nee, Emma, daar wordt je vies van en dat mag niet van mama! Nee, Emma, achter
die glijbaan blijft je rokje steken! Kom maar… die draaimolen is ook best leuk…
toch? Emma? Emma! EMMA!”
Ik zie geen
rugzakje, dus oma heeft de lunch ook al uit eigen zak betaald. En in die parken
is alles al stervensduur. Als afsluiting ‘gezellig’ met Emma naar de Mac.
Oma
is doodop. Zelfs haar laarsjes van Gabor zijn niet geschikt voor zo’n dag vol
geslenter en gehol. Ze is kapot en is toe aan een kom dampende erwtensoep met
worst. Ja! En ernaast roggenbrood met spek. Katenspek! Nee, wat heeft ze nu:
een blerend verwend kleinkind die zit te mokken boven haar Happy Meal. Happy
meal? Hoe zo happy?
Oma wil haar schoenen uit en op de bank met een pot thee
Goede tijden kijken. Die hamburger is niet te vreten.
“Je bent een erg
ontevreden meisje, weet je dat? Ontevreden.” Oma gaat steeds zachter praten,
want ze heeft ook wel in de gaten dat alle andere hamburgervreters om haar heen
stiekem proberen mee te luisteren.
“De volgende keer eten we bij mij thuis.
Wentelteefjes of zo?”
“Ik lust
geen wentelteefjes!” en Emma kijkt verveeld om zich heen.“Heb je dat wel eens gegeten?”
“Nee!”
“Hoe weet je dan dat je dat niet lust?”
“Gewoon…”
Ze staart naar de wand… “Ik wil een ballon!” en kijkt oma met een vette glimlach aan. Bij oma zakt de moed steeds verder in haar knellende schoenen. “ (zucht) Wat voor kleur?”
“Roze!”
“Ze hebben geen roze. Wel blauwe, rode en groene.
“Ik wil een roze!!!!!”
…
