Voorspellingen voor 2014

Voorspellingen voor 2014

Als ik de tv aan doe, zit ik naar een dj te kijken. Een dj die plaatjes draait uit de TOP 2000. Het publiek bestaat voornamelijk uit mensen die ouder zijn dan ik. Heel soms hebben ze hun kinderen mee genomen. Die kinderen stralen verveling uit: ”Wat doen we hier eigenlijk mama? Je zei dat het net zo iets was als Het Glazen Huis… lijkt er helemaal niet op! Dit is echt saai! Echt iets voor bejaarden!” Tsja… ze mochten kiezen: bowlen met opa en oma of mee met pap en mam. Volgend jaar gaan ze wel naar opa en oma. Of misschien mogen ze dan wel alleen thuis blijven, zo klein zijn ze toch niet meer? Ze mochten tenslotte al CSI kijken.

2014 wordt een heftig jaar. Heftig op het gebied van televisie. Denk je dat je alles gezien hebt? Nee, hoor! Er komt een programma met Gordon, waarin de een na de andere kandidaat hem een blauwtje laat lopen en ze mogen hem allemaal afzeiken op tv. Het heet Gordon Bleu. Albert Verlinde treedt af! Hij treedt af als boulevarddeskundige. Onno blijft overigens gewoon burgemeester van Maastricht, want sinds wanneer is zoiets een reden om af te treden? Er was eens een Belgische burgemeester die zich liet verwennen op een toren door haar vakantieliefde. Filmpje ging de hele wereld over. Tijdens carnaval liet ze zich op de praalwagen bij wijze als parodie op een toren rondrijden. Ze is geloof ik voor een volgende termijn herkozen, niks aan het handje.

Qua politiek wordt 2014 geen spannend jaar! Rutte blijft uiteraard vrijgezel. Alhoewel Balkenende ook aan de vrouw gekomen is. Misschien moet Rutte ook op een datingsite een selfie van zijn ontblote bovenlijf plaatsen. Wrauw! Ik denk dat hij bij zijn collega wereldleiders ineens in aanzien zal stijgen! Markie Sparkie! Och arme… ik denk werkelijk dat hij niet weet wat hij moet op een bunga bunga feestje. Nee Mark, het is geen bingo, je krijgt geen advocaat met slagroom, je wint geen tostiapparaat en je mag niet je moeder meenemen! Tsjonge, jonge! En maar blijven lachen!

Over lachen gesproken: mensen die meer lachen krijgen vanaf 2014 meer korting op hun ziektekostenverzekering. Lachen is namelijk gezond! Plastische chirurgie raakt uit de mode! Leg die spaarcenten maar opzij voor je pensioen. Alcohol en sigaretten worden onbetaalbaar. In plaats daarvan raakt de jeugd verslaafd aan fisherman’s friend en Sisi, het schijnt een killer combination te zijn. Je moet wat om high te willen worden! De Sisi no bubbles is niet aan te slepen. Het wordt ook een fietsjaar! Niet omdat we gezond willen doen, maar omdat de benzine afschuwelijk duur wordt. In februari komt er eindelijk een Elfstedentocht en in maart komen er heftig stormen over ons land. Maart roert zijn staart! Serious request haalt geld op voor de slachtoffers van de bijna watersnoodramp. Talentenjachten worden volgend jaar verboden voor kinderen onder de 12 jaar! Omroep MAX opent bejaardentehuizen voor de bejaarden die nergens terecht kunnen, nadat hun tehuis gesloten is. Ze moeten wel eerst auditie doen, kijken of ze een kunstje kunnen. Uiteindelijk wordt het een reality-programma, door heel het tehuis hangen camera's. Jan Slagter is in zijn nopjes, Erica Terpstra zorgt voor de reportages, Opa Piet zingt de boel aan elkaar, je kunt biljarten met Bassie en Adriaan, Heel Holland kakt, de Geschiedeniskwis met Philip Freriks en rappen met Job ‘Yolo’ Cohen.

In 2014 verwacht ik een ware aardschok in onderwijsland: CITO gaat failliet! 2000 mensen komen op straat te staan. Jeetje, wat een drama, maar niet heus! Goh, de leerkrachten weten precies waar het kind zit en welk onderwijs het nodig heeft. Politiek staat perplex en dat kost Sander Dekker zijn baan: koppen gaan er rollen! Hij treedt af en gaat oliebollen bakken. Tsja, en toen kwam hij erachter dat ook dat zelfs een vak was.

Op de valreep van het jaar raakt Maxima nog een keer zwanger. Het lekt uit dat het een jongetje wordt… maar dat zien we pas in 2015!

Prettige jaarwisseling!

Geluk

Geluk

Gister bij de kapper kwam ik erachter: de uitgroei was breder dan ik dacht! Kapster van een jaar of vierentwintig (max!) durfde te beweren dat haar uitgroei toch “ook echt heel erg” was. Tsja, wat je erg noemt. Erg is een erg relatief begrip. Ik hoorde daar op de radio, dat een tiener zijn hand is kwijtgeraakt met illegaal vuurwerk. Ben je veertien en mis je een hand… dát is pas erg!

Ik kwam er tevens achter dat er al een week kerstvakantie voorbij was. Al een week voorbij, dat betekent dat we op de helft zitten! We mogen bijna weer. Ja mensen, we mógen. Sommigen onder ons kunnen dat namelijk niet zeggen. Die zitten thuis hun ontelbaar zoveelste sollicitatiebrief te schrijven, maar zijn of “te oud”, “passen niet in het plaatje”, “wegens reorganisatie nemen we op dit moment niemand aan” of “zijn overgekwalificeerd”. Ja mensen, dat kan ook. In tijd van crisis kun je overgekwalificeerd zijn. Overgekwalificeerd en uitgerangeerd. Niemand wil je hebben. En dan maar eens kijken wat je aan het einde van de maand overhoudt, he?

De kerstdagen zijn voorbij en ik ben trots op mijn kinderen die genoegen namen met enkele kleinigheidjes. Niet omdat we ons geen grote dure cadeaus konden veroorloven, maar omdat ze eigenlijk alles al hebben wat hun hartje begeert. Is dat erg? Nee! Zijn ze gruwelijk verwend? Nee, dat ook niet. Maar ze zijn tevreden. Tevreden kinderen die heel verrast waren met een kleinigheidje. Alles waar te voor staat is slecht voor je, behalve tevreden. We hadden het geluk dat we in bijzijn van ouders en vrienden kerst mochten vieren. Gelukkig met elkaar. Lachen, kletsen, eten en gekkigheid.

Een stel uit Georgië wilde dat ook: een liefdevolle familie. Vlak voor kerst zou ze haar kindje baren in een vreemd land ver van thuis. Maar het drama sloeg toe. Het ene moment waren zij op zoek naar geluk, werk en een fijn leven in een vreemd land, het andere moment keerden zij kinderloos weer terug… dat is pas erg!

Aan alle mensen die onze kerstkaart, die we veertien dagen geleden verstuurd hebben, nog niet hebben ontvangen omdat de postbode het erg druk had, willen wij het volgende wensen: veel geluk, gezondheid en liefde met elkaar!

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3568981/2013/12/28/Pasgeboren-baby-in-alle-eenzaamheid-begraven.dhtml

 

Woorden van het jaar 2013

Woorden van het jaar 2013

Jaaroverzicht

Ik zit heerlijk relaxt in mijn geniale huispak van Roy Donders de krant van 16 december te lezen. Daar heb ik nu in de kerstvakantie eindelijk tijd voor. Ik zie dat de Dikke van Dale het woord van het jaar heeft gekozen: namelijk het woord Selfie. Ik vind het niet zo’n heel bijzonder woord, eigenlijk. Beetje zo, zo. Gaat wel. Mwah. Beetje vroeg om het woord van het jaar te kiezen, als je nog krap twee weken moet, maar goed. Waarschijnlijk hebben ze bij de Dikke van Dale ook kerstreces?

Een ander nieuw woord is twerken, beetje opwindend heupwiegend dansen. Misschien nooit van gehoord? Vast wel eens gezien, op een bruiloft wanneer je achternicht te veel gezopen heeft. U kent phubben? Tenminste u ergert zich eraan, maar weet waarschijnlijk niet dat het zo heet! Terwijl je met iemand in gesprek bent, gaat die persoon ongegeneerd zijn smartphone checken (“Ja ja, ik hoor je wel, maar ik móet dit even beantwoorden.”) We zijn op school bezig met het invoeren van uitgestelde aandacht, maar waar doen we het eigenlijk voor als iedereen nú bediend wil worden? Na de al járen bekende muisarm, spreekt men over de gameboyrug, veel gamen in een slappe houding, komt veel bij jongens voor. Soms in combinatie met Scheefwerken (werk onder je niveau doen). Je zal een soort Quasimodo worden als je een gamboyrug hebt en scheefwerkt! Het afgelopen jaar had men het ook over Wraakporno, Koningslied, Hooliganheffing, bitcoinmiljonair, potvisprotocol, bijenmakelaar, participatiesamenleving, hollancinatie, christamaholic en serieverslaving. Ik dacht dat het betekende dat je de ene verslaving na de andere kreeg, dus van drank naar drugs naar gok naar sexverslaving. Maar, nee! Je bent dan verslaafd aan het kijken van series met in je hand een e-sigaret! Minder spannend en minder risico’s voor je gezondheid, denk ik. Of kun je ook een serieverslavingsrug krijgen? Vast wel.

Dan kwam er ook nog een Asodiplomaat voorbij. Denk maar aan die Rus die dacht dat hij alles maar kan doen, omdat hij onschendbaar zou zijn. En die scholieren die van een Inkeerregeling gebruik konden maken naar aanleiding van hun examenfraude. Heel veel mensen hebben het afgelopen jaar gebruik gemaakt van een Inhaalconcert van Anouk. Jij hebt een fashiontwin terwijl je partner in een modeslaap zit. Candycrushers gingen over de kauwgombrug. We hadden het over Peuterpads, I-padscholen, digipeuters, kleutertoetsonzin en inspectiestress. Daarnaast een keukenpad voor in de keuken om je recepten op te lezen. Citodoelstelling mag van mij uit het woordenboek, zo ook de relkleuter. Daarvoor in de plaats komt de CC (de chagrijnige chauffeur die in overspannen toestand is afgevoerd).

Uitvindingen van het jaar: phoneblocks, kunstofarchipel en niet te vergeten het glow in the dark fietspad! Herfstkruidnootjes dat zijn die zakken die eind augustus in de winkel komen. Het overschot uit het magazijn, die op moeten voordat de nieuwe verse scheepslading aankomt.  En wat doen we ermee na 5 december? Dan maken we toch gewoon een kruidnootjesrestjestaartbodem!

Digitale nalatenschap! Wat moet er gebeuren met je FB account als je ineens dood gaat? Wie weet je wachtwoord? Of blijf je digitaal onsterfelijk doordat niemand je account afsluit? Iemand pleegde dit jaar zelfs Twarakiri.

Een poezenyogastandje (nee, is niet wat je denkt, viezerik!) dat is wanneer je je kat fotografeert in een bijzonder ontspannen houding.

De goede Sint zorgt voor veel creativiteit met taal, en niet alleen met de gedichten: Pakjesavondspits, en de pietendiscussie zorgde weer voor arrestatiepieten. De sprookjesachtige woorden als farmareuzen, kaboutermos en ijshaar zijn mijn favoriet. Moskoviaans is aanstellerig taalgebruik. Een Chinesewraakactie is actiekorting op gerecht 39 met rijst vanaf nu heet dat Nasi Gordeng. We krijgen binnenkort een overschot aan Bejaardenthuislozen n.a.v. het sluiten van bejaardentehuizen! Straks krijgen we ook nog bejaardenhangplekken? Heb je al gehoord van windjesfetisjisme? Jak, sommige dingen hóef je niet te weten! We kunnen via Serieus rekerst poeples krijgen en mag je in India niet meer op straat poepen, omdat het een openluchtontlastingvrijestaat is geworden.

Op dit moment hebben ze het over Onnozele Onnodige Onnogate. Maar laten we tot slot het kinderkoesterweekend niet vergeten wat speciaal voor Julian en Ruben is opgericht tijdens Hemelvaartsweekend, zodat we hen nooit zullen vergeten!

Vrede op aard’

 

nieuwe schoenen

Nieuwe schoenen

Op de verjaardag van mijn moeder had ik ze aan. Mijn nieuwe aanwinst van maar liefst 12 centimeter hoge zwarte elegantie. Topjurkje erboven en voilà; ik kon de gastvrouw spelen. We hadden ons lekker uitgesloofd met high-tea, want oma wordt maar een keer 70, hè? De een naar de andere oom en tante kwam binnen. Maar na 34 keer heen en weer lopen, volle dan wel lege glazen dan wel kopjes thee dan wel koffie en niet te vergeten de schoteltjes, begon het kweetnietwatvoorleer te knellen!

Fluisterend vroeg ik mijn zoon of hij mijn anderen exemplaren uit de auto wilde halen, en dat deed de schat! Moeders kon nog even vooruit.

Na de high-tea namen wij liefdevol afscheid van alle gasten en gingen wij op weg naar een volgende verjaardag. Een kinderverjaardag wel te verstaan. En een kinderverjaardag kan je niet voorbij laten gaan, natuurlijk! Wat een timing! We konden gelijk aanschuiven. Met een plastic bordje in ons hand schepte we lekkere Chinese gerechten op. Daar waren we echt aan toe, na 14 gebakjes…  ik nam plaats op een klapstoeltje, niet wetende dat er naast mij een ware charmeur zou plaatsnemen! Zijn beentjes bengelden over de rand van zijn klapstoel. We raakten in gesprek over zijn hobby: de scouting. Hij vertelde wat ze daar zoal doen en dat hij er veel vriendjes heeft. En toen kwam het: hij had nieuwe schoenen gekregen! Ik keek naar zijn ontschoende sokkenvoetjes. Alsof hij mijn gedachten kon lezen stoof hij van zijn stoel en glipte de gang in om binnen één tel terug te komen met zijn aanwinst. En inderdaad! Ze hadden de wauw-factor! Ik hield ze onder mijn voet om te laten zien dat hij “al bijna mijn maat” had. Hij glunderde ervan. Vol trots ging hij dan maar de kamer rond om ze aan allerlei ooms, tantes en aanverwanten te laten zien. Iedereen zei iets leuks: ”Zozo… Zijn die nieuw? Wauw! Wat stoer! Heb jij al maat 34? Tsjonge jonge…” Heerlijk zo’n rondje langs allemaal mensen die iets liefs zeggen over je schoenen. Ik herinnerde me dat ik, toen ik nog een kleutergroep had, de kleuter ook een rondje in de kring liet lopen met zijn nieuwe schoenen, dan wel nieuwe jas of iets anders. We hadden er een bijpassend liedje bij: ” ... heeft nieuwe schoenen, schoenen, schoenen. … heeft nieuwe schoenen van je dippie dappie do!” Waarbij de kleuter vol trots de kring rondhuppelde.

Stiekem zouden we dat allemaal misschien wel eens willen, hè? “Zo, heb jij nieuwe schoenen? Wauw! Die zijn mooi!...”
Jammer… die van mij liggen in een plastic tasje in de auto… ze knelden een beetje… Ik wilde er zo graag glunderend de kamer mee rondhuppelen...

Oh Dennenboom oh dennenboom

De Dennenkenner

“Hoe hoog mag tie worden, mevrouw? Beetje vol van onderen? Ik heb hier een echte Nordmann. Nee, die u vast heeft is een gewoon sparretje. Of tie uitvalt? Veel water geven onderin en niet naast de centrale verwarming zetten, ha, ha. In principe naaldvast,  ja. U wilt er maximaal 20 euro voor uitgeven? Nou, dan moet ik even achterin kijken, maar dan geef ik geen garanties hoor. Thuis lijkt ie altijd kleiner, he?”

De dennenkenner vertelt  je alles over zijn handelswaar: de kerstbomen. Bij voorkeur een mannetje op een straathoek met een bord van karton en een pijl: HIER KERSTBOMEN! Duidelijker kan niet! Hier moet je zijn en niet in de mega-ijzerwarenwinkel of tuincentrum. Want deze dennenkenner weet er nou eenmaal meer van! Zo simpel is het! Hij kan er in geuren en kleuren over vertellen. De levensloop van het boompje. Uit welk land hij komt. Hoe hij gesnoeid is. Hoe hij is opgeslagen en vervoerd werd. Je krijgt er bijna een stamboom bij. Hallo! We gaan hem niet adopteren. We nemen hem een week of drie in huis, versieren hem en daarna dumpen we hem weer. Je kunt bijna spreken van een kortstondige  romance.

Weetje: Dat er in Nederland alleen al bijna 3 miljoen bomen in huis genomen worden, sommigen mogen in de voortuin blijven staan. (Daar vallen de naalden tenminste niet uit door de cv.) Dat de naam Nordmann afkomt van de Finse bioloog Alexander Nordmann. Hij heeft de boom in Europa geïntroduceerd als  de ideale kerstboom, omdat hij minder uitvalt. En nu wil je weten hoe het komt dat hij minder uitvalt? Nou, dat komt omdat de Nordmann langzamer groeit. En daarom is hij ook duurder.  (Dat weet je dan ook weer, he?)

Wat doet zo’n kerstbomenverkoper eigenlijk de rest van het jaar? (Behalve op hoorcollege bij Dr. Alexander Nordmann?) Misschien is hij wel getrouwd  met Dieuwertje Blok? Die is ook 11 maanden per jaar vrij. 11 maanden per jaar vrij! Dat heeft mijn decaan vroeger niet verteld, dat die optie er was. Bestond toen ook nog niet: Sinterklaasjournaalanchor. Bestaat er een stand-in voor Dieuwertje? Wat als ze net eind november ziek wordt? Ik sta te trappelen, hoor. Vol verwachting klopt mijn hart. Krijg ik dan ook een artiestennaam? Of is Dieuwertje haar echte naam?

Dirk de Dennenman en Dieuwertje Blok staat er op de voordeur. Hij heeft de mooiste boom voor hunzelf bewaard. Handelen met voorkennis noemen ze dat, maar geen haan die daar naar kraait. Lekker vol van onderen en een mooie ranke bovenkant. Dirk zingt erbij: “Oh dennenboom, oh dennenboom. Wat zijn je takken wonderschoon! Ik hebbie laatst bij de Gamma zien staan, toen zat er een ander prijskaartje aan! Oh dennenboom, oh dennenboom…” Dieuwertje wacht altijd tot 6 december, tot dat haar vriend de bisschop het land uit is gezwaaid. Ze heeft haar kerstpakket van de NPS onder de boom uitgestald. Het thema van dit jaar is: “natural high” de foodtrend voor 2014! Allemaal gezonde etenswaar en leeftips. Na al dat strooigoed je lijf weer in balans krijgen. Back to basics! Volgend jaar kunnen we bij Dirk een boom leasen. Een boom met kluit. Hij zet hem dan terug in de natuur. Je kunt hem het hele jaar bezoeken en vertroetelen. In december kun je hem weer in huis nemen. (Niet te dicht bij de cv, he?) Dan willen we er wel alles van weten! Want dan is het bijna een adoptieboom. Oh dennenboom, oh dennenboom, wat zijn je takken wonderschoon…

Wat wil je later worden?

Wat wil je later worden?

 

15 jaar is hij pas ; de Vlaamse Giel. Afgelopen woensdag is het op het vliegtuig gestapt naar India, om daar een boeddhistische leermeester te worden.

13 jaar is ze pas; Danielle. Trots en verlegen vertelde ze in DWDD dat ze is aangenomen bij het Bolshoi ballet in Moskou. Ze is uitverkoren om met allemaal andere tienermeisjes haar balletopleiding in Moskou te volgen. Ze is ongeveer 2500 kilometer van haar ouders, familie en vrienden vandaan.

Wil je dat op die leeftijd al achter laten? Kán je dat op die leeftijd al achterlaten? Er gebeurt zoveel in de puberteit.

Twee weken geleden hadden we een ouderavond. De bedoeling is om een lang weekend naar Tsjechië te gaan met groep 7/8. De meeste ouders deelde het feit dat zo’n reis een bijzondere ervaring voor de kinderen zal opleveren. Maar er waren ook ouders die niet wisten of hun kind zo’n reis zonder hun ouders wel aan kon, aangezien ze nog nooit ergens hadden gelogeerd. Ik verbaasde me daar wel over. Het is niet zo dat je kind elke week ergens gaat logeren, maar zo af en toe eens bij opa of oma, een tante of bij een vriendje is toch echt wel goed voor hun ontwikkeling. Maar om nou met je 13^de of 15de al uit huis te gaan om zelfstandig aan de andere kant van de wereld een opleiding te gaan volgen?

Er zijn mensen die op hun zesde al weten wat ze willen worden. Maar door van alles en nog wat, wel of niet de juiste keuzes gemaakt of gekregen, zitten ze ineens op hun 37^ste van 17.00-22.00 in een callcenter via de telefoon mensen dubbel glas aan te smeren. Het schijnt een top-avond te zijn als je in die vijf uur drie offertes heb weten te regelen. Daarentegen ben je in diezelfde vijf uur 78 keer afgewezen! Nou, dat lijkt me ook niet echt fijn voor je zelfvertrouwen. En ook niet fijn voor je portemonnee, aangezien je betaald krijgt per offerte.

Op mijn 18^de wist ik het pas! Ik hielp op woensdagmiddag in het buurthuis bij de knutselclub. Ik weet nog dat ik verontwaardigd was naar de decaan van mijn middelbare school: waarom heeft niemand me ooit gezegd dat kinderen zo leuk zijn?

22 jaar is hij pas; Douwe Bob. Kind van een oude hippie kunstenaar. Hij zat in hetzelfde programma als Danielle. Het was een mooi emotioneel verhaal, en zíngen dat die jongen kan! Zijn moeder zegt het zo mooi in de documentaire: ”Douwe is de artiest geworden, die zijn vader nooit heeft kunnen worden.” Douwe stond vorig jaar al op Pinkpop.

5 jaar is hij pas; Miles Scott uit San Francisco. Hij heeft leukemie en de Make-a-Wish foundation had voor hem een batmobiel geregeld. Hij mocht Batman zijn voor één dag: een bankoverval stoppen, een vrouw redden en een ontvoering tegenhouden. Het was een fantastische dag!

“En wat wil je later worden, Miles?, vroeg de verslaggever.

Miles dacht even na en zei: “Beter, meneer, ik wil graag beter worden!”

 

Bejaarden en kinderen eerst!

Bejaarden en kinderen eerst!

 

Voordat hij bij de halte stopte, zag hij ze al: met hun wilde snoeten en hun imponerende postuur. Met daarachter hun leider, die zij “meester” noemden. Hij had bij zijn baas al om een andere route gevraagd,  maar daar kon hij niet aan beginnen, zei hij. “Even doorbijten. Niet in de ogen kijken! En anders zet je ze er maar uit!”, adviseerde zijn baas.

Hij liet ze binnen. Het was een héle groep. Het leek wel of er geen einde aan kwam. Triomfantelijk stapte ze stuk voor stuk in, hij voelde zich ingesloten. Provocerend zei er een nog “Goedemorgen, meneer!”.  Nou, laat dat goede maar weg, dacht hij nog. Hun meester liep onhandig te doen met een hele stapel ov-chippasjes. Ook daar kwam geen einde aan.

Achterin was nog plek en daar stormden ze heen. Sommige reizigers durfden ze aan te kijken en naar hen te glimlachen. Niet doen, dacht hij nog, anders gaan ze los! Met zijn drietjes op een bank. “Hé, wat is dit?, zei er een, en drukte er gelijk op. “Dat is een knopje en daar moet je van afblijven.”, zei hun meester.

Oh nee, daar begint het gedonder!

“Luister, jongens! We drukken pas op het knopje als we eruít gaan, ok?” Vervolgens drukten er drie op het knopje. “Nee, niet nu, we moeten er nog lang niet uit, ik geef wel een seintje.”

“Als er nogmaals wordt gedrukt, zet ik jullie eruit!”, zei hij via de achteruitkijkspiegel tegen hun meester. Dat geklets en gelach, gek werd hij ervan.

Toen stond er een oud vrouwtje op. “Wil jij voor mij op het knopje drukken, jongeman? Ik ben al 89…”, zei ze met een krakende stem.

De kleuter drukte op het knopje…

De chauffeur zette abrupt de bus stil! Het oude vrouwtje verloor bijna haar evenwicht en kwam bij de meester op schoot te zitten.

“Drrrruit!! Drrruit!!”, brieste hij.

“Overspannen!”, zei de Arboarts, “Maar misschien helpt een andere werkomgeving”.

Ze zette hem op de trein naar Zwolle, als conducteur.

Daar zag hij haar weer: de 89 jarige vrouw. Hij herkende haar bruine ogen en grijze vlassige haar.

“Drrrruit!! Drrruit!!”, brieste hij.

En de rest kunt u lezen in het AD op bladzijde 4

http://www.ad.nl/ad/nl/5597/Economie/article/detail/3541945/2013/11/09/Bejaarde-89-uit-de-trein-gezet.dhtml

nogal Buiïg

Miezer, buitje, regen, plensbui, stortbui…

 

Het weer is nogal heftig deze week. Van een windhoos in Wijk bij Duurstede tot wateroverlast in Noord-Holland en sneeuw in de Ardennen.

 

Als een stilleven hangen ze over mijn radiator te drogen. Een broek -ik denk maat 128- en twee paar verdrietige sokjes –gestreept licht blauw met  blauw.

Kleddernat werd ze binnen gebracht door de overblijfjuf. Twee jongens hadden haar een duwtje gegeven. En toen lag ze pardoes op haar buik in de vieze plas. “Oh!”, riepen ze stoer naar elkaar. Dat was niet de bedoeling, zeiden ze achteraf, maar je ziet ze denken: ”Het zag er wel vet spectaculair uit.” In haar maat werd snel wat verschoning gezocht.

Doorweekt kwam ze thuis, mijn puberdochter. Ze fietste op het fietspad naar school en de auto links van haar vond het leuk om door de plas te rijden. De hele golf van bruin water ging zo pardoes over haar heen.

Druipend hangt de broek over de douchedeur, maat small, en twee troosteloze sokken. Ook haar sneakers zijn doorweekt. De hele ochtend heeft ze tijdens de toets in die verkleumde kleding gezeten.

Wat is dat toch met plassen? Wat voor aantrekkingskracht hebben ze ?

Het stoeltje maakt een zielige indruk. Er ligt een plasje op. De leuning is klam en op de grond liggen een paar vette druppels. De conciërge veegt ze met een theedoek weg.

De toets ging over het klimaat, opwarming van de aarde, smeltende ijskappen en tsunami’s.

“En? Hoe ging de toets?”

Terwijl ze haar natte slierten haar naar achter gooit, zegt ze: ”Makkie…”

2040

2040

 

Ik loop door de bibliotheek, waar twee jongens van groep 4 verdiept zitten in een boek.

“Juf! In 2040 zijn er echt gave kermissen!”

Ik stop en boven mijn hoofd ontstaat een wolkje met daarin het woord “Huh?”.

“Ja, en robotten kijken ons huiswerk na.”

Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik mee in het boek. Op de voorkant staat met grote glimmende letters ‘In 2040’ aangegeven.

“Hmmm…. In 2040, zeg je? Heb je dan nog huiswerk in 2040?”

“Tuurlijk!”, zegt er een, “Dan zijn we …” Dan is het even stil. Ze kijken elkaar aan.

“We zijn nu pas acht.”, zegt de ander.

“Ok, en hoe oud ben je dan in 2040?”

“Negen! Want 2014 komt na 2013.”

“2014 komt inderdaad na 2013, maar wat staat er op de voorkant van het boek? Staat daar 2014?”

Ze slaan hem dicht en bekijken de voorkant. “2040!”

“Is 2040 hetzelfde als 2014?”, vraag ik.

“O, nee… maar … die kermissen zien er echt vet cool uit, juf en die robots, Kijk! Kijk!”

Het is duidelijk dat ze mijn rekensommetje superstom vinden. Waarschijnlijk kan die robot het sommetje wel snel uitrekenen, zelfs onderste boven in die super coole achtbaan. Echt gaaf!

Ongewenste visite

Ongewenste visite

 

Ja, hoor! Nu zijn wij een keer aan de beurt. Bij een kappersbezoek zijn ze ontdekt. Hoe gênant! Heel discreet werden we verzocht een andere keer terug te komen. Direct maar naar de overkant om bij de drogist middeltjes te kopen. Ik zocht tussen pillen, poeders, zalfjes en drankjes. Maar pas toen ik helemaal over de balie heen ging hangen, zag ik de lotions. Lotions en shampoos tegen luizen en neten. Verstopt op de onderste plank. Stel je voor dat iemand ze ziet. Waarom ligt het zalfje voor aambeien eigenlijk wel op ooghoogte?

“Kan ik u helpen?”

“Ja, ik wil iets van de onderste plank!”

“Oh, Oh!”, zei ze onheilspellend, “De ónderste plank…”. Er kwam zelfs een collega bij. “Welke is beter?”, vroeg ze aan haar collega. Helemaal niet discreet noch fluisterend vroeg ze of “ze” al lopen of dat het nog eitjes zijn. Hallo! “Een troost, ze komen alleen op schoon haar.”, vertelde er nog ongevraagd bij. Ja, dát zeg ik ook altijd tegen de ouders op school! De PR-leus van de hoofdluis. Je hoeft je niet te schamen, want je hebt schoon haar. Dus…  Maar het ís wel superirritant! Ik hád geen jeuk en nu ik weet dat ik ze heb ineens wel. Hoe werkt dat?

Ik sloeg de boodschappen maar over, om direct naar huis te gaan en onze hoofden te behandelen. Een moeder van een vriendje van Scott gesmst of hem voor de zekerheid maar even wilde nakijken. We kregen gelijk huisarrest want de lotion moest acht uur intrekken. Jassen in een vuilniszak gestopt om ze te laten stikken, beddengoed afgehaald en op 60 graden gewassen. Daar zit je dan: met je haar is een wrong onder de lotion.

Nog nooit hebben wij deze ongevraagde visite gehad. Wel mieren! Ik vraag me ook telkens af, waarom mieren wel bij ons in huis komen en niet bij de buren. Meer lekkers te halen, zeker?

De luizen vinden ons ineens lekker? Ik hoop dat het eenmalig is.

Trouwens… van wie hebben we ze gekregen? Wie heeft de luizen ingefluisterd dat wij nog niet aan de beurt geweest zijn?

Eén troost: vanavond hebben we weer schoon haar!

Oh… nee!

 

Verbonden door een web van draden

Praxisbulletin november 2013

 

Verbonden door een web van draden

Ze mogen in een klein groepje met de juf mee naar buiten. Voordat ze naar buiten gaan, krijgen ze een geel veiligheidshesje aan en een plastic zak mee. Ze vinden het sowieso heerlijk om even naar buiten te gaan en een frisse neus te halen. Het lijkt wel of de juf met allemaal jonge puppy’s naar buiten gaat, maar dan zonder riempje om. Ze snuffelen aan de heerlijke herfstwind. Het is warm voor de tijd van het jaar.

Juf vindt ook wel heerlijk om even haar hoofd leeg te maken. De wind door haar haren te laten waaien. Even geen druk klaslokaal, even niet druk maken om streefdoelen en het groepsplan, even geen administratie…

Buiten het schoolplein is het oppassen geblazen! Ben is alleen maar om zich heen aan het kijken. Roy raapt alles maar dan ook alles op wat hij ziet en stopt het in zijn plastic tasje van de supermarkt. Lara vindt het gewoon al heel leuk om te zien dat haar tasje bol wordt van de wind. “Juf, juf! Kijk!”. Ze wijst naar de takken die heen en weer worden geblazen door de wind. Ondertussen valt er van alles uit de boom: takjes, bladeren en eikels. Ze rapen stuk voor stuk de takjes en eikeltjes op van de grond.

“Een spin, een spin!”, roept Sarah en staart naar de struik. De juf kijkt over haar schouder mee en ziet een hele grote dikke spin in het midden van een groot web. De draden van het web zijn stevig gebouwd.

Ze nemen allerlei mooie herfstbladeren mee. Want in de klas gaan ze die eerst drogen en daarna gebruiken om op een hele grote b te beplakken. De b van bladeren en van boom.

Sloompie de slak kruipt langzaam omhoog langs het glas van de bak. De leerkracht schrijft  in het woordweb van het thema herfst de nieuwe woorden waar de kinderen mee zijn gekomen op: eikel, bladeren, takken, wind, waaien, slak, spin, web.

Een uitstapje buiten de klas zit boordevol taal, het gebruik van sociale vaardigheden, verkeersregels, gedrag, kennis van de wereld om je heen, leren van begrippen zoals de kleuren van de bladeren, ruimtelijke oriëntatie, enzovoorts. Om er daarna verschillende activiteiten in de klas mee te doen.

Uiteindelijk is alles verbonden met elkaar als een web met dikke stevig gebouwde glinsterende draden.

Taalverwarring

Taalverwarring:

Een jaar of twintig geleden liep ik stage in een groep 7. Ik had een geweldige (vond ik) les voorbereid over ruimtevaart. Ik had dia’s (hmmm … bij nader inzien was het misschien wel langer dan twintig jaar geleden…) uit de bibliotheek geleend over de eerste maanlanding en een heel verhaal over de aarde en de andere planeten met als afsluiting een verwerkingsopdracht. Een van de jongens die achterin de klas –naar mijn idee- heel stil had zitten opletten, stelde me de volgende vraag die me de rest van mijn onderwijscarrière is bij gebleven: ”Aarde? Maar juf, dat is toch dat spul waar planten in staan?”  Mijn hele verhaal was totaal aan hem voorbij gegaan. Zo zie je maar dat de Nederlandse taal soms voor behoorlijke verwarring kan zorgen.

Lesgeven aan meertalige kinderen, is niet zo gemakkelijk. De lessen uit de methode zijn gewoon moeilijk, ze verwachten nog te veel van de kinderen. De toetsen gaan ervan uit dat kinderen in hun leven bepaalde woorden aangeboden hebben gekregen, maar in de praktijk is dat gewoon echt anders.

Een paar jaar geleden gaf ik een taalles in groep 5, waar een goochelaar in voor kwam. Enkele kinderen hadden wel eens een goochelaar op tv gezien, maar ik vond het toch wel een leuk idee om tijdens de pauze een filmpje op te zoeken over een goochelaar. Na afloop van het filmpje, vroeg ik hen of ze in een kort verhaaltje op wilden schrijven wat ze hadden gezien. Een van de kinderen schreef:

”Er was een tovenaar.
Hij dee een truk.

En aan het eind haalde hij een konijn uit zijn muts.”

Tovenaar of goochelaar? Hoed, muts, pet, what’s in a name? We hebben handschoenen en wanten, een das en een sjaal, laarzen en boots. Voor sommige kinderen is het allemaal zó onoverzichtelijk: stoel, kruk, bank, fauteuil, zadel, poef, zetel, fietsstoel, zitplaats, troon, canapé, divan. Het is gewoon een ding om op te zitten: een zitding!

Hij wist gelukkig wel dat het een konijn was, en geen haas!

Bart Smit

Bart Smit

Al jaren erger ik me me aan het onderscheid wat speelgoedwinkels maken tussen “jongens- en meisjes”speelgoed. Gelukkig was ik deze keer niet de enige: meisjes strijken, stofzuigen en soppen het huis. En nog erger: ”Zo goed zijn als mama, dat wil je ook!” staat er in koeienletters bij vermeld!

Mijn kinderen hebben een moeder die een gezin heeft gecombineerd met studie en werk. En mijn kinderen hebben een vader die soms ook de was vouwt, het huis stofzuigt of de bedden verschoont. Echt? Ja! Je zou bijna zeggen dat wij vooruitstrevend zijn, echter lopen ze bij Bart Smit gewoon achter.

Ik weet nog goed dat ik op zoek ging naar een buggy waarin onze zoon zijn dinosaurus kon leggen. Hij vond het zo gezellig om samen met zijn zus een blokje te wandelen. Zij met de poppenwagen en hij met zijn dino in een buggy. Ze hadden echter alleen roze of lila buggy’s… Uiteindelijk nam hij dat maar voor lief, en zijn zus speelde graag met hem met de garage.

De folder is zo oubollig dat ze bij wijze van spreken dezelfde sinterklaasfolder elk jaar opnieuw zouden kunnen uitdelen. Als je de hele folder doorbladert zie je trouwens vrijwel geen enkel bruin kindje. Ook zoiets vreemds!

De toekomstige Jamie Olivers van deze wereld zullen moeten oefenen met een roze keuken. Een roze keuken? Ja! Er staat ook een zilver kleurig pannensetje in de folder, echter is de naam van het setje Queenie… … Een roze keuken, een roze strijkijzer, een roze stofzuiger. Waarom is alles eigenlijk roze?

Wat trouwens heel grappig is (en ik denk dat de redactie van het AD het trouwens niet eens bewust gedaan heeft) staat op dezelfde bladzijde als het artikel van Top Toys in Zweden (dat speelgoed neutraal aanbiedt), een artikel over Daniella Bottinga.

Daniella is namelijk stukadoor! 

21st century skills

21st century skills

Nooit vergeet ik de eerste keer dat mijn dochter een werkstuk op de computer mocht maken. Nadat ze al haar tekst had getypt, ging ze er plaatjes bij zoeken. Via Google had ze als zoekopdracht “poezen” ingetypt… Zoals je begrijpt, werd ik er al snel bij geroepen!

Sinds die tijd heeft ze veel geleerd! Ze maakt sneller een powerpoint dan ik. Nog voordat we bij de ANWB zijn geweest, heeft ze in no time een vakantieroute door Europa uitgestippeld  Ze scant en filtert via Wiki en andere websites de juiste informatie die ze nodig heeft voor haar schoolopdracht, heeft simultaan contact via ‘de app’ met haar klasgenoten, en zoekt terwijl nog ergens een lekker recept van Jamie Oliver over een chocoladetaart op.

Deze pubers hebben al 21st century skills! 

De vraag van de studiedag: hoe zorgen we ervoor dat wij (als digital immigrants) niet achter de ontwikkeling aan blijven hobbelen?

Vanaf de peutergroepen hebben we dit schooljaar ook al touchscreens en i-pads aangeschaft. Tijdens een treinstoring was een van de peuterleidsters noodgedwongen aan huis gekluisterd. Via haar i-pad en de i-pad van de leidster die in de groep was, kon ze via FaceTime een verhaaltje voorlezen aan haar peuters in de kring. De peuters vonden het niet eens vreemd.

Als Google Earth, Maps en TomTom ons brengen naar plaats van bestemming, welke invloed heeft het dan op de aardrijkskundelessen? Hoe zit dat met het aanleren van topo? Welke vaardigheden hebben de kinderen nog nodig?

Hoe willen we het schrijfonderwijs vormgeven? Hoe belangrijk is de pengreep nog in de 21^ste eeuw?

Vanaf wanneer ga je kinderen Engels aanleren, of van mij part andere talen?

Door samen te werken, te onderzoeken, problemen op te lossen, te communiceren, creatief te zijn in betekenisvolle situaties gemotiveerd raken om de wereld om je heen te ontdekken, te leren én toch de doelen halen; dat zijn de skills die kinderen nodig hebben voor de 21^ste eeuw!

En ja, we blijven heus wel (vinger)verven, sporten, bouwen met lego, kletsen, boekjes lezen, toneelspelen en rommelen in het moestuintje. Alleen kunnen ze straks zelf hun bouwplaat, kunstwerk of spelscript opzoeken, verwerken, foto’s delen, evalueren en bewaren.

Blended learning, here we come!

Gebakken lucht!

Gebakken lucht!

Hoe kom ik nou zo moe van de afgelopen week?

Ik heb gewone dingen gedaan als: inschrijvingen, cursus, voorbereiden Kinderboekenweek, voorbereiden sportdag, het aannemen van een stagiaire, vijftien nieuwe kleuters indelen in de kleutergroepen die tot met februari gaan starten en de post naar hun ouders in orde maken, vergaderingen, administratie verwerken. Daarnaast iets extra’s als de 'de dag van de peuterleidster' vieren en iets leuks uitdelen. Tot zo ver niets aan de hand!

Hard gewerkt aan de vragenlijst van De Inspectie met betrekking tot de voorschool. Met de mededeling dat ik er anderhalve week de tijd voor zou krijgen! Flink door moeten werken om die deadline te kunnen halen!

Daarnaast het avontuur wat ik dinsdag heb beleefd, toen er ineens een grote man in mijn kantoor stond! Zijn ex-vriendin was enkele minuten eerder al bij mij naar binnen gevlucht. Hij had het lef om zijn hoogzwangere ex in mijn kantoor te bedreigen, waar zijn kinderen bij waren. Met als gevolg: politie, Jeugdzorg, AMK… de hele poespas!

Maar het meest moe ben ik van de hele ophef over de Citoresultaten! We kregen zelfs een mailtje van een relatie met: “p.s.: Gefeliciteerd met jullie mooie Citoresultaten! 2de van Schiedam, Top!”

Sorry, maar dan heb je er niets van begrepen! De Citoresultaten die RTL voor hun lijstje heeft gebruikt zijn die van een paar jaar geleden en van de eindCito groep 8. Dat is een momentopname! Veel scholen nemen ook in andere groepen Cito’s af. Leerkrachten hebben acht jaar lang met hun leerlingvolgsysteem gegevens verzameld van het kind, bijv. over het welbevinden van het kind, wat zijn talenten zijn, zijn karakter is, of hij doorzettingsvermogen heeft of welke teleurstellingen hij al in zijn jonge leventje heeft moeten verwerken. Welke groei het kind heeft doorgemaakt vanaf het moment dat hij op school kwam en wat hij lastig vindt.

Dat staat allemaal niet in de Cito!! De school heeft genoeg info over het kind en de Cito wordt veel te belangrijk gemaakt. Cito is éxtra, náást je hele programma.

Én Cito is marktaandeelhouder! Er zijn nauwelijks concurrenten. Als je een nieuwe toets op de markt wil brengen (zoals wij hebben gedaan met de peuterchecklist als alternatief voor de peuterCito. Ja, mensen die bestáát! je, gelooft het bijna  niet, hè?) ben je minstens twee jaar bezig met een erkende onderzoeksinstelling of universiteit om de validiteit van je product aan te tonen. Cito laat zich niet makkelijk beconcurreren.

RTL heeft een van de mooiste reclamecampagnes voor Cito gemaakt. Wat een aandacht voor een hoop gebakken lucht!

lekker dan!

Lekker dan!

 
Ze stond links van me, net als ik hangend over het hek kijkend naar de rugbygame. In het Engels sprak ze soms met de lijnrechter die van links naar rechts huppelde met zijn vlaggetje. “Wonen bij jullie in het dorp”, zei de kennis rechts van me. “Ja, echt, die Kiwi’s wonen bij jullie in het dorp, vraag maar.”, herhaalde hij na mijn verbaasde blik.

“Do you live in Vlaardingen?”, vraag ik haar. Ik schat haar eind twintig. Blonde vlecht, slippers, korte broek, windjack en een rugzak. Flinke rugzak, zeg maar. Zo een die backpackers gebruiken. Met een soort van overlevingspakket erin.

We raken gezellig aan de praat. Ze vertelde me  in welke straat ze wonen. En dat haar opa en oma oorspronkelijk uit Nederland komen. Ze vertelde dat haar opa en oma in ’52 zijn geëmigreerd. Ze konden niet verder en toen bleven ze daar maar. Ook de opa en oma van haar vriend zijn Nederlands. Door dat dubbele paspoort kon haar vriend in Nederland spelen. Ze wilde altijd al naar Nederland, ze was er erg nieuwsgierig naar. En ze wil Nederlands leren. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk, zei ze, want iedereen begint in het Engels tegen me te praten. Iedereen spreekt hier Engels, zo bijzonder. Ondertussen doe ik mijn jas, die ik om mijn middel geknoopt had, weer aan. Kijkend naar de wolken die voor de zon komen, zegt ze met haar vette Nieuw-Zeelandse accent: ”Typical dutch weather.”  Ik knik.
“When do you use the woord “lekker”?”, vraagt ze. “Is lekker the same as mooi?” “Lekker gebruik je voor eten, bijvoorbeeld. Mooi is beautiful. Je zegt niet: wat is het eten mooi.” Ze moet erom lachen. “En het weer? Is dat lekker of mooi?” “Nou … op dit moment … zeg maar “fine”. De zomer was overigens best “good”, zeker voor Nederlandse begrippen.” De lucht wordt wat donkerder en “we” verliezen, en flink ook, met iets van 42-7.
“Lekker dan!”, hoor ik iemand achter me zeggen.

“What?” Ze kijkt me vragend aan.

“Not so good!” antwoord ik haar.

 

Droomboek

Droomboek

Hebben jullie hem al? Hebben jullie hem al bij de post gevonden? De waardebon? De waardebon voor het Droomboek voor de koning met toekomstdromen voor ons koninkrijk, van het Nationaal Comité Inhuldiging? Als ik het nieuws eromheen moet geloven, is bij alle huishoudens van Nederland de waardebon op de mat gevallen.

Behalve bij ons dan…

Zouden ze het op alfabetische volgorde doen? Misschien zijn ze nog niet bij de v? Of zijn op?

Nu wil ik hem! Nu ik geen waardebon heb gekregen wil ik hem echt! Het is gratis en iets wat gratis is laat ik me niet door me neus boren. Ik heb er recht op als inwoner van The Royal Kingdom of the Netherlands.

Misschien kijk ik er nooit in. Misschien ga ik het gebruiken onder een tafelpoot tegen het wippen. Misschien gebruik ik het wel als onderlegger tijdens het knutselen. Misschien geef ik het wel weg voor de rommelmarkt. Het doet er allemaal niet toe. Ik wil het!

Hoeveel kost het maken van een boek eigenlijk? En hoeveel huishoudens zijn er eigenlijk in Nederland? Iets van 8 miljoen? Serieus?

Op Marktplaats wordt op dit moment flink geboden op een specifiek exemplaar. Maar geen gewoon exemplaar, nee, een met  de handtekening van de koning. Nee, ik moet wel volledig zijn: met handtekening én smiley van de koning. Een smiley? Serieus?

Een droomboek met smiley van onze nieuwe koning… ik zou zeggen bieden maar! Wie wil dat nou niet? Echt een droomboek!!

Zwemles

Zwemles

 

Zwemles, wie er is niet groot mee geworden?

Met pijn in de buik van de spanning stond ik in de rij om een plons te maken in het veel te koude bad. Daar kwam ze al met haar angstaanjagende haak: de zwemjuf! Ongelooflijk dat ik het zo lang uitgehouden heb tot zwemvaardigheden en  reddingsbrevetten aan toe.

Onze eigen kinderen hebben al vanaf Teddybeerzwemmen kennis gemaakt met het chloorwater. We zullen de periode van de zwemdiploma’s nooit vergeten:  het ene kind had les van half 5 tot 5 en het andere kind van half 6 tot 6. Daarna gingen wij gemummificeerd naar huis. Krijg er dan nog maar een avondmaaltijd in, maar ach, ze sliepen die avond als een otter. Wij ook trouwens.

Er zijn helaas weer kinderen verdronken deze zomer. De discussie omtrent het schoolzwemmen laait weer eens op. Ik vind dat een rare discussie. Omgekeerd denken. De school is namelijk primair een onderwijs instelling. Er is geen zwembad in de school en dus moest je er met de bus dan wel lopend naar toe met je klas. Sommigen scholen regelden ouders met auto’s. Hoe dan ook, je was een halve dag kwijt en dat ging ten koste van kostbare onderwijstijd. En stel dat je ’s ochtends met je groep naar zwemles moest, dan waren ze de rest van de dag zo duf als een konijn en krijg ze dan maar eens met rooddoorlopen ogen van het chloor aan het rekenen.

Wat had er moeten gebeuren toen het schoolzwemmen werd afgeschaft? Ouders actief benaderen en bestoken met folders en van mij part postbus 51 filmpjes over zwemles. Zwemles hoort bij de opvoeding net als zonder zijwieltjes leren fietsen. Het is niet altijd makkelijk te regelen met onregelmatige werktijden, als eenoudergezin of met een krap budget, maar ja, met inventief zijn krijg je een hoop voor elkaar. Desnoods iets regelen met andere ouders, buren of grootouders. Of als naschoolse regeling tussen school, bso en zwembad (of andere hobby/sportclub) ”U kunt uw kind om half 6 ophalen in de Dolfijn en anders op de bso.”

De neef van het gister verdronken jochie voelt zich niet verantwoordelijk voor het feit dat zijn neefje is verdronken… Hoe triest… Daarop is maar een antwoord te geven: Je voelt je misschien niet verantwoordelijk, maar je bent het wel!    Niet alleen kinderen moeten leren zwemmen, maar de ouders, begeleiders en andere verantwoordelijken moeten weten hoe ze kinderen moeten begeleiden in het water. Want als het allemaal goed gaat, hoef je ze niet te redden!

 

Zomerperikelen 3. Ongedierte

Zomerperikelen

3. Ongedierte

Ik wil een miereneter! Een hele grote met een grijs bruine stugge vacht  die met zijn lange dunne tong van ongeveer twee meter ons bevrijdt van de mierenkolonie.

Vandaag was de dag waarbij ze in grote getallen uitvlogen: de bruidsvlucht! Ze hadden zich getransformeerd van kleine vervelende kruipers tot grote nog vervelendere vliegmachines. Een groot leger gepantserde Formicidae kroop tegen de gevel omhoog, als een olievlek breidde het zich uit!

Elk jaar als het rond de 30 graden is, denken ze: ”Kom, laten we uit onze holen vandaan komen en met zijn allen in de tuin van de bovenburen gaan zitten! Parasols en koelboxje mee.” Nou, nee, hoor, van mij mogen jullie fijn beneden blijven!

’s Nachts is het ook al niet te harden! Als je het al bloedheet hebt willen de muggen vampiertje met je spelen! Met wilde armbewegingen wil ik hen duidelijk maken dat ik liever wil slapen! Rot op! Waarom ben ik altijd degene die geprikt wordt?

We hadden vroeger een geel apparaatje meegenomen uit Italië wat je in het stopcontact moest steken. Dat hielp fantastisch! De muggen gingen dood, ja dat klopt, maar het was waarschijnlijk niet voor niks verboden in Nederland!

Als ik de verschillende anti-muggen-tips er op na zoek, moet ik me als volgt beschermen: mezelf bespuiten met muggenspray, biergistpillen slikken, een klamboe, knoflook ophangen in de slaapkamer en/of uien, een citroenplant op het nachtkastje en wierook neerzetten in de slaapkamer. Nou, zal je zet zien… als ik ’s nachts naar de wc moet, zit heel de familie mug me op de wc-bril op te wachten!

Het wordt tijd voor een vleermuis in de badkamer!

Zomerperikelen 2. Haar

Zomerperikelen

2. Haar

Vanaf mijn bovenlip tot mijn grote teen: alles haal ik er af. Je kunt nog wel eens een dagje overslaan en de boel camoufleren met een broek of iets met mouwen. Maar als het bijna klittenband dreigt te worden, moet het er af: haar! Het schijnt cultuur gebonden te zijn en iets van de laatste jaren, maar over het algemeen willen vrouwen in het westen gladde benen.

Ik zat ooit eens aan de kant in het zwembad, mijn kinderen dobberden in het water. Naast mij zaten twee vrouwen in gesprek. Van het gesprek heb ik niets mee gekregen, want ik was zo afgeleid van de hennepkwekerij onder haar armen. Is het de bedoeling om mannen af te schrikken? Of kan haar man zijn shag niet  zelf in zijn boxershort bewaren? Toen ze eenmaal met haar kinderen meeliep naar de duikplank, zag ik ook de bosschage langs haar bikinilijn. Je denkt  waarschijnlijk dat het uitje naar het zwembad een onverwachtse spontane actie was en er geen tijd meer was voor drastische maatregelen. Maar geloof mij maar, de ware reden is dat ze een hele lelijke tatoeage op een ongelukkige plek probeert te verbergen die ze in een dronken bui in Lloret de Mar had laten zetten van een vage Engelse gozer die “Ricky” heette en in haar andere  lies “forever”.  Die “Ricky” zal heel waarschijnlijk inmiddels “Anja forever” op zijn onderbeen door een tribal hebben laten overschilderen.

Bij mannen heb ik overigens niks tegen borst-, rug-, been-, of ander trotshaar. Het smeert alleen zo lastig in met zonnebrandcrème

…