Zomerperikelen
2. Haar
Vanaf mijn
bovenlip tot mijn grote teen: alles haal ik er af. Je kunt nog wel eens een
dagje overslaan en de boel camoufleren met een broek of iets met mouwen. Maar
als het bijna klittenband dreigt te worden, moet het er af: haar! Het schijnt
cultuur gebonden te zijn en iets van de laatste jaren, maar over het algemeen
willen vrouwen in het westen gladde benen.
Ik zat ooit
eens aan de kant in het zwembad, mijn kinderen dobberden in het water. Naast mij
zaten twee vrouwen in gesprek. Van het gesprek heb ik niets mee gekregen, want
ik was zo afgeleid van de hennepkwekerij onder haar armen. Is het de bedoeling om
mannen af te schrikken? Of kan haar man zijn shag niet zelf in zijn boxershort bewaren? Toen ze
eenmaal met haar kinderen meeliep naar de duikplank, zag ik ook de bosschage
langs haar bikinilijn. Je denkt waarschijnlijk
dat het uitje naar het zwembad een onverwachtse spontane actie was en er geen
tijd meer was voor drastische maatregelen. Maar geloof mij maar, de ware reden
is dat ze een hele lelijke tatoeage op een ongelukkige plek probeert te
verbergen die ze in een dronken bui in Lloret de Mar had laten zetten van een
vage Engelse gozer die “Ricky” heette en in haar andere lies “forever”. Die “Ricky” zal heel waarschijnlijk inmiddels
“Anja forever” op zijn onderbeen door een tribal
hebben laten overschilderen.
Bij mannen
heb ik overigens niks tegen borst-, rug-, been-, of ander trotshaar. Het smeert
alleen zo lastig in met zonnebrandcrème
…
