Kleine pikkedief

Kleine pikkedief

Wát? Zijn we bedrogen door Douwe Egberts? Zijn de koffiepads stiekem van 7,5 naar 7 gram gegaan? Ik wist wel dat het geen zuivere koffie was. Slappe bak!

Vroeger telde ik met mijn moeder aan de keukentafel alle koffiepunten bij elkaar. We hadden een héél koekblik vol punten en nóg konden we die leuke kopjes met die molentjes van Stavoren niet kopen. We hadden toen al argwaan moeten krijgen!

Volwassenen stelen en liegen er maar op los! Lees de krant er maar op na: bestuurders die geld achterover drukken, zogenaamde declaraties, belangenverstrengeling, verduistering, omkoping, ga zo maar door.

Lekker voorbeeld voor de kinderen!

Terwijl ik mijn kantoortje binnenloop zie ik van alles op de grond liggen; beloningskaartjes, speelgoedjes, stickertjes, gummetjes... een heel spoor van onder mijn bureau vandaan richting de deur! Hmm … ik loop richting mijn bureau en zie dat het rieten koffertje wat altijd onder mijn bureau staat niet dicht is…  Wat? Kleine diefjes? Nee, toch?

Jarige kinderen weten dat wanneer ze bij mij komen ze iets uit het koffertje mogen kiezen. Er zit van alles in: kaartjes, gummetjes, stickertjes, prullen die je soms gratis bij ’n product krijgt, speelgoedjes uit een kindermenu (waar mijn kinderen nooit naar hebben omgekeken).
Ik vertel mijn verhaal aan de leerkracht die haar lokaal naast mijn kamertje heeft.Gelijk vraagt ze aan de kinderen wie er in het kamertje van juf Silvana is geweest. Sommigen schudden ‘nee’, sommige horen haar sowieso niet en spelen gewoon door, anderen kijken haar verbaasd aan…
Een paar kijken elkáár aan… Hebbes! Betrapt!
“Kom eens even?”, vraagt ze met haar handen in haar zij. “Ja, jij daar! Wat heb jij nou ineens van die bolle broekzakken?” Vol schuldgevoel komt er van alles te voorschijn: plastic armbandjes, voetbalplaatjes van enkele jaren geleden, Diddle kaarten, Dora dominosteentjes… hmm…
Dan volgt er een flinke preek van de juf én een gesprek met mij.
Als ik terug kom raap ik alle cadeautjes op en ik bedenk een nieuwe plek voor mijn koffertje.
Sinds die dag komt een van de meisjes me elke dag even groeten en vervolgens zegt ze elke dag opnieuw: ”Juf, vandaag heb ik niks gepikt, hoor!”

Ik heb gehoord dat het in de toekomst moeilijker wordt om een baan te vinden als ex-bestuurder dan als ex-gedetineerde! Er komen speciale bijeenkomsten A.B. Anonieme Bestuurders: ”Mijn naam is Jos en ik heb vandaag niks gepikt!” En daarna begint iedereen te klappen!

 

 

Oma verliest haar geduld in Mc Donalds…

Oma verliest haar geduld in Mc Donalds…

We gaan niet zo vaak. Ik vind het niet te eten, maar soms is het handig na een dagje uit: de hamburgertent met de grote gouden M. (Wie deze tent niet kent, heeft de afgelopen 40 jaar in een grot geleefd: je hoeft er niet geweest te zijn om te weten dat het bestaat…)

Van de week was het zo ver.

Een tafeltje verderop gaat een oma uit haar plaat tegen haar kleindochter: “Wat wil je nou? Geen kipnuggets? Wel kipnuggets? Nu heb je je Fristie en wil je ineens iets anders! Ga zitten! Ik word niet goed van je, weet je dat? Niet goed!”

Het is een heel raar gezicht om iedereen te zien verstarren: ellebogen op tafel, burger in beide handen, mond half open. Ogen gaan voorzichtig richting oma en kleindochter. Niet direct kijken… heel subtiel. En vrijwel direct erna hoor je het gemompel ontstaan. Het gemompel is te zacht om er iets van te verstaan, maar je weet, je wéét dat het over oma en haar kleindochter gaat. Om het plaatje compleet te maken: de kleindochter is gekleed in een roze rok met rouches en tule, roze platte schoentjes over haar maillot en haar winterjas er losjes overheen gedrapeerd. De vergelijking met een prinses is bijna te mooi om waar te zijn!

Ik gok nu: oma heeft (laat ik haar Emma noemen) een dagje in de herfstvakantie te logeren gehad. Een leuke uitstapje, gokje: Walibi? Aan de lengte van ‘Emma’ te zien, zal ze niet in elke attractie gemogen hebben, waardoor oma de hele dag al met Emma in discussie is geweest. “Nee, Emma, daar moet je 1 meter 20 voor zijn! Nee, Emma, daar wordt je vies van en dat mag niet van mama! Nee, Emma, achter die glijbaan blijft je rokje steken! Kom maar… die draaimolen is ook best leuk… toch? Emma? Emma! EMMA!”

Ik zie geen rugzakje, dus oma heeft de lunch ook al uit eigen zak betaald. En in die parken is alles al stervensduur. Als afsluiting ‘gezellig’ met Emma naar de Mac.

Oma is doodop. Zelfs haar laarsjes van Gabor zijn niet geschikt voor zo’n dag vol geslenter en gehol. Ze is kapot en is toe aan een kom dampende erwtensoep met worst. Ja! En ernaast roggenbrood met spek. Katenspek! Nee, wat heeft ze nu: een blerend verwend kleinkind die zit te mokken boven haar Happy Meal. Happy meal? Hoe zo happy?

Oma wil haar schoenen uit en op de bank met een pot thee Goede tijden kijken. Die hamburger is niet te vreten.

“Je bent een erg ontevreden meisje, weet je dat? Ontevreden.” Oma gaat steeds zachter praten, want ze heeft ook wel in de gaten dat alle andere hamburgervreters om haar heen stiekem proberen mee te luisteren.

“De volgende keer eten we bij mij thuis. Wentelteefjes of zo?”

“Ik lust geen wentelteefjes!” en Emma kijkt verveeld om zich heen.
“Heb je dat wel eens gegeten?”
“Nee!”
“Hoe weet je dan dat je dat niet lust?”
“Gewoon…”
Ze staart naar de wand… “Ik wil een ballon!” en kijkt oma met een vette glimlach aan. Bij oma zakt de moed steeds verder in haar knellende schoenen. “ (zucht) Wat voor kleur?”
“Roze!”
“Ze hebben geen roze. Wel blauwe, rode en groene.
“Ik wil een roze!!!!!”
…

Vrije val

Vrije val

De nieuwste film van James Bond is uit! 007: de uber-spion. James die omringd door slanke mooie vrouwen de strijd aangaat met boeven met de hulp van allerlei snufjes en gadgets. Hij wint altijd! En datzelfde scenario vult 23 films, 50 jaar lang!

De nieuw Bond voor mij is Baumgartner. Felix de superman!

Op wie anders zijn al deze titels van toepassing: Thunderball, You only live twice, Moonraker, The world is not enough, Die another day en natuurlijk Skyfall.

Skyfall? Ja, dat is ook toevallig eigenlijk! Met het hele gezin keken we via livestream naar de afdaling. Ik hield het niet van de spanning (”Mam, doe normaal!”) Toen hij begon te tollen, dacht ik toch wel: hmmm…. Ik zit hier toch niet met mijn kinderen te kijken naar iemand die dadelijk te pletter valt, hè??? Allerlei snufjes, gadgets en natuurlijk het superpak moesten er toe leiden dat Felix levend de aarde zou bereiken. Maar er kon best veel misgaan. En dan komt Q je niet te hulp, hoor.

En dat alles gesponsord door RedBull, want RedBull geeft je vleugels. Waarom wordt James dan eigenlijk niet gesponsord door RedBull? In plaats van Martini, zien we ineens Heineken voorbij komen. Wie bedenkt zo iets? Als het een geldkwestie was, had RedBull de deal makkelijk kunnen winnen. Maar, nee het werd Heineken. Energiedank versus alcohol.

 

Misschien kan RedBull de sponsor worden van de wielrenners? Motto: ‘Met RedBull heb je geen Epo nodig!’

Tsja, dat hele dopingschandaal is wel heel vreemd. Er is iemand die beweert dat de urinemonsters van Lance vervangen werden door schone monsters en dat hij op die manier steeds door de controle is gekomen. Maar dan kan het dus ook andersom: iemand die onschuldig is op die manier erbij lappen. Ja, nee, dat is ook een sport hoor: stiekem in een hele korte tijd als niemand het ziet urinemonsters verwisselen. Daar moeten ze gele truien voor uitdelen!

 

Over truien gesproken… ik heb gehoord dat Mart zijn Noorse truien op Marktplaats heeft gezet. Wie biedt?

heren: truien/vesten: nr: Advertentie: 608662844

Krant vanuit kinderogen

Krant vanuit kinderogen

Elke dag valt er een krant bij ons op de mat. Van mij hoeft dat niet persé. Ik lees het liefst 5 kranten per dag, bij voorkeur digitaal. Maar mijn wederhelft vindt de krant makkelijk om mee te nemen.

Een van de andere voordelen is dat je samen met je kinderen aan de keukentafel de krant kan doornemen.

Het eerst wat hen opviel was dat Vicks gaat verhuizen naar Zweden. Vanuit kinderen gezien is dat helemaal niet leuk natuurlijk (‘Zien we hem dan nóóit meer?’) en dan kan je als moeder voordat je het weet gelijk het fokprogramma van dierentuinen gaan zitten uitleggen.

We hebben het kort over zalmonella en doping. Het liefst slaan ze het familiedrama in Schalkwijk over, maar kunnen het toch niet laten mee te filosoferen over wat iemand tot zo’n daad brengt…. Tsja…
Leuk om te lezen is dat er bij de politie tips binnen stromen over de kunstroof in de Kunsthal. Als we even doorlezen hebben er vijf mensen gebeld. Hoe bedoel je: ’de tips strómen binnen’?
Een koninklijke bruiloft doet het ook altijd goed bij kinderen. Op bladzijde 9 staat een foto van een Luxemburgse prins met zijn lieftallige bruid. Wat sneu is dat haar moeder het niet meer kon meemaken, maar dat haar vader van 92 er gelukkig wel bij was. 92?! Huh? We willen gaan rekenen, maar er staat niet bij hoe oud gravin Stéphanie is. Even googelen… Steph is ongeveer 28, haar moeder was van 1941 (ouder dan mijn moeder… )en kreeg rond haar 43^ste Steph. Haar ouders scheelden ongeveer 20 jaar. Zo, dat weten we dan ook al weer. Overigens is het altijd bijzonder om te zien dat kinderen niet oordelen over leeftijdsverschillen.
Waar ze wel van onder de indruk waren is homogeweld. ‘Onbegrijpelijk!’
Het sportkatern slaan we in zijn geheel over aangezien er toch nooit iets van rugby in staat en sluiten af met stripje.

 

Kom niet aan mijn kind!

Kom niet aan mijn kind!

De media staan er vol van: misbruik van kinderen wordt steeds meer ontdekt en veroordeeld. Priesters, pedagogisch medewerkers of een Engelse presentator: uiteindelijk komt het verschrikkelijke verhaal naar buiten! Bij ouders komen gevoelens naar boven die niet zouden misstaan in de middeleeuwen: ‘Laat mij maar even, wedden dat hij het daarna nooit meer doet!’

Ik weet nog goed dat mijn dochter in groep 3 thuis kwam met het verhaal dat het een beetje zeer deed tussen haar benen en het was ook blauw. Mijn voelsprieten schoten omhoog, je hart slaat even over en kippenvel over mijn hele lijf.

Desondanks moet je als ouder heel erg oppassen hoe je met je kind in gesprek gaat. Er zijn ouders die hun kind zodanig ondervragen dat je je afvraagd of ze een cursus bij de FBI hebben gevolgd. Laat ik maar een verklaring afleggen, want dan ben ik ervan af. Of het nou waar is of niet. De ander is in de ogen van de ouder altijd al verdacht: kom niet aan míjn kind!

Je kind voorlichten is ook best lastig. We hadden laatst een hysterische peuter in de peuter wc. Het onschuldige jongetje naast haar had zijn broek nog niet opgetrokken, toen zij net uit haar wc’tje wilde lopen. Gillend en krijsend trok ze de aandacht van de leidster. En wat bleek na navraag bij de ouder: moeder heeft zó erg benadrukt dat niemand je zijn plasser mag laten zien, dat haar dochtertje van 3 daarin totaal was doorgeslagen. Arm jongetje: hij zal het voortaan wel uit zijn peuterhoofdje laten om met zijn broek op zijn enkels uit zijn wc’tje te komen. Kleine viezerik!

Een andere moeder kwam verhaal halen waarom haar kleuter blauwe plekken had op zijn billen. Er moest toch wel iets gebeurd zijn! En de juf zal dit natuurlijk wel weer niet gezien hebben. Tsja moeder, misschien is hij onhandig gevallen van zijn stoeltje? Hij heeft gisteren ook gegymd én buitengespeeld.

In het gesprek wat ik met mijn dochter had, kwam naar voren dat ze had gegymd en aan de ringen had gehangen. Eerst aan haar armen zwaaien en vervolgens met de benen dóór de ringen zodat ze kon schommelen. Met haar mollige beentjes hing ze in de ringen en dat zat niet fijn, maar het schommelen was wél leuk. Die blauwe plekken in haar lies kwamen van de ringen. Poe… wat een opluchting!

 

‘Knibbel, knabbel, knuisje.’

‘Knibbel, knabbel, knuisje.’

Het is herfst en binnenkort Halloween. Je ziet hier en daar paddenstoelen naar boven komen, de pompoenen een plekje krijgen en heksen uit hun hol te voorschijn komen.

Ik heb iets met heksen. Altijd al gehad. Ik kreeg door allerlei trieste geschiedenisverhalen medelijden met ten onrechte veroordeelde heksen. Misschien ben ik in een vorig leven een heks geweest? Ben ik veroordeeld door middel van de waterproef wellicht? Ik heb altijd al een verklaring gezocht voor het feit dat ik nooit zo lang onder water wilde blijven tijdens zwemles. En een fikse brand: echt doodeng!

Ik was erg geïnteresseerd in heksen, op een of andere manier vond ik ze niet eens echt eng. Vreselijk boeiend vond ik sprookjesverhalen juist. De heks van Sneeuwwitje, Doornroosje, Eucalipta, Madame Mikmak: hoe gestoorder, hoe leuker! Ik spaarde alle verhalen en alle heksjes die ik kon vinden kregen een plekje in huis. Als Johova getuigen aan de deur dreigden te komen, liepen ze snel onze deur voorbij alsof er een slechte kracht van ons huis afkwam (zwarte magie?).

Als ik in de natuur loop, valt mij een paddenstoel op die een ander nog niet heeft ontdekt en zoek de kaboutertjes. Silvana betekent dan ook vrouw van het woud, dat kan geen toeval zijn. Ik praat zelfs met mijn zwarte katten.

Halloween!

Zet mij op een zaterdag in oktober in een tuinwinkel en laat me de hele dag maar heks spelen. ‘Knibbel knabbel, knuisje, kom in mijn tuinhuisje!’,  ‘Knibbel, knabbel, knuisje, loopt daar nou een muisje?’, ‘Knibbel, knabbel, klantje, koopt u volgende week weer een plantje?’

Heerlijk, lijkt me dat!

Leuk bijbaantje!

Ik kom voor de ponserloop!

‘Ik kom voor de ponserloop!’

De b zit weer in de maand! Pardon? De r zul je bedoelen! Nee, de b! De b van bedelen. Via mijn kinderen kwam er al van alles en nog wat binnen: Jantje Beton, De Grote Club Actie, de Schoenendoosactie  en de sponsorloop. Natuurlijk doen we overal aan mee. De opa’s en oma’s zijn ook wel te porren. Je doet mee, omdat je een hart hebt en best wat euro’s kan missen voor het goede doel en ten tweede wil je je kind niet met een leeg vel terug naar school sturen! Beetje sneu.

Maar toen kwam het buurmeisje met haar Grote Club Actie langs en het voetballertje van de hoek, maar ja, je kunt niet iedereen sponsoren, he? Vooruit dan maar: twee euro voor de mevrouw van de Nierstichting… eurootje hier, eurootje daar.

En toen kwamen er twee brutale jochies van twee straten verderop langs. Of ik kinderpostzegels wilde kopen? ‘Nee, joh! Postzegels gebruik ik eigenlijk niet meer. Ik doe  steeds meer via de mail. Ik heb de kinderpostzegels van vorig jaar nóg in de la liggen.’ Hij zit me wantrouwend aan te kijken. ‘Ja, echt!’ Ik wilde ze bijna gaan halen om het te bewijzen. Maar, hallo! Ik heb hier een jongetje van groep 7 of 8 voor me staan! Ze zijn trouwens wel klein voor hun leeftijd, als ik ze met Scott vergelijk, maar bijdehand! Hij keek me aan en toen schoot zijn blik naar de deurpost. Daar bungelden nog, aan het laatste beetje plak, de postzegels van voorgaande jaren. ‘Ja’, zei hij, ‘ik zie het! Vorig jaar heeft u ze nog gekocht!’ Bewijs! (Hij moet agent worden) Ik wens ze succes en ze lopen door.

Tring! Ik kijk uit het raam, want ik verwacht niemand. Ik zie aanvankelijk niets, maar als ik op mijn tenen sta, zie ik de bovenkant van een vrolijk kinderparaluutje. Ik loop naar de deur en doe open. ‘He’!’ Het nakomertje van de achterburen is een vrolijk meisje met krullen. Met haar kaplaarsjes en een parapluutje loopt ze de buren langs.  ‘Ik kom voor de ponserloop!’, zegt ze slissend; ze is net aan het wisselen. ‘Kom maar even binnen staan’ (want het gaat flink doorregenen.) ‘Hoeveel rondjes denk je te lopen?’ dat weet ze niet, maar ik pak haar doorweekte blad papier uit een kreukelig plastic tasje. Erop schrijven gaat moeilijk door de natte vlekken, maar ik beloof dat ze voor elk rondje 0,10 krijgt.

Tip voor bedelaars: neem je schattige zusje mee, van een jaar of 5, 6 mag ook. Stuur haar door de stromende regen met haar gekleurde kaplaarsjes en lieftallig parapluutje naar de buren! Succes gegarandeerd!

De juf is 16!

De juf is 16!

‘Ha! Juf!’ En ze vliegt me om de hals. Tijdens pleinwacht vind ik het zó leuk om de kinderen om me heen te hebben.

Yasmin kijkt me keurend aan. ‘Hmmm…’ en ze zet haar wijsvinger tegen haar kin, ‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’

Oei… Laat ik voor veilig gaan…’Wat denk je?’
’16?’
‘Nee, ouder!’
’15?’
‘Nee, nóg ouder!’
’18?’
‘Nee, nog véél ouder!’
Ze is even stil… ‘Hoe oud ben je dan?’
’43.’
Ze kijkt bedenkelijk.
‘En hoe oud ben jij?, vraag ik snel terug.
Heel slim zegt ze: ’Wat denk je?’
‘6?’
‘Hmmm… bijna…’
‘5 dan!’
‘Ja!’
‘Wanneer wordt je 6?’
‘Op mijn verjaardag!’
Ik schiet in de lach. Ze vraagt snel wanneer ik jarig ben. ‘Ik ben in de zomer jarig. Als het bijna vakantie is; dán ben ik jarig.’
‘En hoeveel jaar word je dan?’
‘Nou, dan word ik 44.’
‘Ja, dat klopt.’ en ze telt: ‘43, 44, 45, 46, 47…’

En dan ineens wijst ze met haar beide wijsvingers naar me. Ze begint bij mijn voeten en gaat dan langzaam omhoog:’ 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16! Zie je nou wel, je bent 16!’