Vest

Vest

Afgelopen maandag waren er enkele dames bij DWDD die licht verontwaardig te kennen gaven dat er te weinig intelligente vrouwen aan deze tafel zouden doorschuiven.  Vervolgens ontstond een wat vaag gesprek waarin niet echt duidelijk  werd  wat deze vrouwen te melden hadden.  Deze vrouwen waren hoogleraar, dan wel een hoge baas ergens. Ze zeiden ook nog dat ze weinig tv keken. Ja, lekker makkelijk is dat toch, he? Ergens over gaan lopen klagen, terwijl je er niet eens vaak naar gekeken hebt.

Er schuiven toch zat vrouwen aan bij Matthijs? Als trouwe kijker moet dat toch opvallen. En waarom moeten de vrouwen dan altijd maar intelligent zijn en iets te melden hebben? Af en toe een domme doos kan ook een heel verhelderd gesprek geven, vol humor. Niet te vaak, hoor, want dan gaat het weer vervelen.

Die vrouwen gaven dan ook nog aan, dat ‘stel’, ja ‘stel’, ze werden gebeld, dat ze dat dan wel een beetje bijtijds wilde weten ivm kapper en een jurk die ze moesten uitzoeken. Vrouwen moeten er toch wel een beetje appetijtelijk uitzien op tv. Je komt al snel 5 kilo aan en op een breedbeeldtv nog 2 kilo meer dan een flatscreen, heb ik gehoord.

Ik ben daar als geëmancipeerde vrouw toch wel verbaasd over. Het is niet zo dat je geselecteerd moet worden omdat je een vrouw bent, maar omdat je ergens goed in bent. Je kunt goed zijn in je vak, maar als je jezelf niet kunt presenteren dan heb je niets te zoeken aan de tafel van Matthijs van Nieuwkerk. Zit je daar gekapt in je mooiste jurk en je zal niet uit je woorden kunnen komen, met al je kennis die je hebt, brabbel, brabbel, bla, bla… Er kijken geloof ik iets van 3 miljoen mensen naar, live! Nee, dat is lekker wakker worden de volgende dag… durf je je toch niet meer te vertonen? Trek gelijk je joggingbroek aan en gooi die jurk ergens achterin de kast, ‘stel’, ja ‘stel’ dat iemand die jurk herkent?

Ze hadden het gespreksonderwerp om moeten draaien. Er zitten ook wel eens zeer onaantrekkelijke mannen, die niet perse super intelligent zijn , geen humor hebben en ook nog niets te melden hebben.  Kijk, zulke mannen mogen er wel wat minder op tv komen. Dat had misschien een leuker item geweest aan tafel?

Gisteren zat trouwens ene Merel van Leeuwen bij DWDD, journalist die rechtzaken verslaat. Ze zat er om haar kennis van zaken. Ze had haar makkelijkste vest aangetrokken en haar haar leek niet gekamt. Fantastisch!

Paard van Troje

Paard van Troje

Achterin de vriezer vind ik een wit uitgeslagen bonk bevroren vlees. Het stickertje is er afgevallen. Ik kan de kleur niet echt onderscheiden. Hmmm… het zou kipfilet kúnnen zijn… maarrr… het zouden ook varkenslappen kunnen zijn. Dan wacht ik maar af tot het is ondooid.

Ik moet ineens denken aan de  biefstukkoning. Wat zei hij nou: ”Ik heb nooit gezegd dat het koeienbiefstuk was, gewoon biefstuk en het is al jaren paard, geen haan die er naar kraaide…” Tsja, van zo’n worst lust ik er  wel een. Kunnen we binnenkort  onze over het paard getilde MacburgerDonalds  gaan verwachten met een smoesje: “Ja, ja, 100% puur! , ‘beef’ betekent in het Schots ‘paard’, wisten jullie Europeanen dat dan niet? In tijden van crisis kiezen wij ook voor een goedkopere variant. Hebben jullie ook gemerkt dat het plakje augurk ervan af is?”

Paardenvlees heeft voor heel veel mensen emotionele waarde. Net als konijn, dat zien ook veel mensen liever niet op hun bordje liggen. Ik weet nog goed de zomer van 1985, dat we met de hele familie de dieren van mijn tante in Italië gingen slachten om vrieskistklaar te maken. Kippen, kalkoenen en konijnen. Mijn neefje kreeg die avond geen hap door zijn keel…

Mensen (op vegetariërs na) eten gerust vlees, zolang ze maar niet weten waar het vandaan komt. Geen beest dat we hebben geknuffeld of in de ogen hebben gekeken. Ik haalde een keer een hele grote pompoen . Hij was zo groot dat ik hem moest dragen als een baby . Er zaten halloweenstickers  op geplakt: tanden en ogen. Ik heb de pompoen geknuffeld en in de ogen gekeken, maar ik heb er tóch lekkere soep van gemaakt!

We eten de dieren waarvan we houden niet; wij eten geen hond of kat. In andere landen eten ze misschien wel alles wat beweegt, weet ik veel. Er zijn landen waar ze veel insecten eten. Waarom eten wij dat eigenlijk niet? Of zit iedereen ineens op een workshop sprinkhaanknuffelen? Zonder dat ik dat weer weet. Mis ik weer een hype?

Meelwormen hebben geen ogen. Het schijnt dat je ze makkelijk kan roerbakken en een beetje nootachtig smaken. Toch ken ik niemand die ze eet. Of zitten ze stiekem in de lasagna van de Euroshopper, zonder dat het op de verpakking staat vermeld?

Het waren trouwens varkenslappen. We hebben varkenslappen gegeten met kerriesaus , wilde rijst en boontjes. Ach… een gegeven paard mag je niet  in zijn bek kijken.

 

de Retro-ouder

De Retro-ouder

Op tv komt er alllerlei reclame voorbij om je oogappeltje zo slim mogelijk te maken. Je kunt bijvoorbeeld je kind allerlei vreemde talen leren nog voordat hij zijn moedertaal leert, zo handig?! Klassieke muziek in de moederschoot stimuleert de hersenen en je kunt zelfs je embryo prikkelen met de Japanse taal, echt waar! Ik zou me niet verbazen als je tijdens je eisprong wordt geadviseerd om naar Bob Ross te kijken, ondersteboven in yoga-stand tijdens het eten van granaatappels.

Ik pleit voor een ommekeer! Geen Einsteinbaby, maar Einsteincursus voor pappie en mammie. Nieuw programma met Chantal Janzen heet: ‘Laat je niet overrulen door je peuter!’ of ’Terugblèren doe je zó!’ en ’Hoe deden wij het ook al weer?’ onder leiding van de moeder van Johnny de Mol. En natuurlijk de bestseller/ realtysoap: ’Wie is de echte Retro-ouder?’, terug naar rust, reinheid en regelmaat en laten we anno 2013 respect niet vergeten.

Nieuw programma van Linda de Mol en Bastiaan Ragas: ’Ontbijten en dan pleite‘, ‘Krijg je koter aan de groenten’ met Herman den Blijker.  ‘Op tijd naar bed rettekettet!’ Martin Brosius staat er voor op uit zijn graf en haalt de TROS weer uit het dal.

Het finalespel is het boodschappenspel met als kunst om met aléén die boodschappen thuis te komen die je van plan was te kopen (er mag dus niets in je karretje zitten wat je kids erin hebben gesmeten of erin gezeurd)

Als prijs kun je een boodschappenapp winnen voor op dat mini-karretje van AH. Een interactief spel. Daarop staan plaatjes van producten die je aanklikt voor je kind. Je kind loopt dan met dat karretje door de supermarkt en mag pas terugkomen als hij alle producten in zijn karretje heeft.

Nu weet ik ineens waarom op sommige producten woorden staan als peanuts, rusk, milk en chocolate sprinkles. Dat kunnen de kinderen waarschijnlijk al lezen!