Cowgirl...

Cowgirl

 

30 juli

Vandaag heb ik paardgereden. Ja, echt waar! Voor het eerst in mijn leven bovenop de rug van een knol!

De kinderen wilden zo graag eens paardrijden. Ik heb er niks mee, nooit wat mee gehad ook. Dat gedweep met die pony´s, meiden met een verzorgpaard, dat adoreren van een ros, nooit paardenromans gelezen ook. Niks voor mij.

Maar vandaag verbaasde ik mezelf en mijn gezin door te roepen: “Waarom gaan wij eigenlijk ook niet mee? Misschien wel een leuke ervaring? Ik heb gehoord dat ze door het bos lopen. Als we het ergens gaan doen, dan hier in New Forest.” En dat heb ik geweten!

We kregen een cap op en een lichtgevend hesje aan. Nadat we erop waren geklauterd kregen we wat instructies. Ik kreeg natuurlijk het kreupele paard met paranoïde schizofrenie en de behoefte om te pas en te onpas ergens te gaan poepen. Hij schrok van elk verkeerd zuchtje wind. Als er een pion stond die er gister niet stond sprong hij de bosjes in. “Try not to scream!”, zegt die paardenmeid tegen me.  “Pardon?”

Ik hoefde op zich niet veel te doen. Hij luisterde toch niet naar me. Als de rest in draf ging, ging hij er als een halve zool achteraan. Ik als een stuiterbal al mijn krachten gebruiken om er niet af te vallen. ”Waarom vond ik dit ook alweer een leuk ideeeeeeee…?” Een van zijn achterpoten slipte steeds weg in de modder. Ik schrijf poten ja, sorry. Die van mij was beslist geen edel dier.

 

 

 

“Als jij gespannen bent, dan wordt het paard dat ook”, zegt ze in het Engels tegen me. Ik gespannen? Hoe kom je daar nou bij? Ik geniet van de omgeving, maar mijn linkerbil voelt aan als rauwe biefstuk. Alhoewel… volgens mij voel ik hem helemaal niet meer.

Ik heb drie dagen last gehad van mijn paardrijspier. Wat voor spier? Mijn paardrijspier! Die loopt vanaf de binnenkant van je knie tot je stuitje. Iedereen heeft hem maar normaal gebruik je hem niet.  

En ik ga hem ook niet meer gebruiken.