geen vakantie zonder hagelslag

Geen vakantie zonder hagelslag

Ik reed langs twee geparkeerde auto’s.

Bij de een was óp de auto een toren van spullen gelegd en daarover een blauw zeil gewikkeld. De man was de achterklep dicht aan het duwen; hij had er zichtbaar moeite mee. De andere auto zag er niet veel anders uit, behalve dat het zeil oranje was. Over het zeil waren spanbanden gewikkeld; het leek net een hele grote oranje bij.

Zouden ze bij elkaar horen? Broers misschien? Met twee families op stap. Ik zie de kinderen al zitten achterin gepropt en vader vol concentratie op weg…  naar familie in het buitenland?

Ik kreeg acuut last van jeugdsentiment, er kwam van alles bovenborrelen…

Niet veel anders gingen wij vroeger óók op die manier op familiebezoek. Het grootste verschil is dat deze kinderen misschien met hun ds op de achterbank zitten óf een dvd-speler hebben.

‘Wat wil je dat we meenemen?’ Ik hoor mijn moeder het nog opnoemen terwijl ze het op een briefje schreef:’Douwe Egberts, zakjes kippensoep van Honig, stroopwafels, drop en hagelslag. Ik neem ook nog een zak oude kleren van de kinderen mee, daar kan je vast wel iemand blij mee maken.’

Mijn vader sloopte altijd de achterbank uit zijn groene Opel Ascona, zodat mijn zusje en ik konden spelen of slapen.

Hoezo autogordels?
Hoezo veiligheid?
We deden er tussen de 14 en 18 uur over. Als we pech hadden 24 uur…
Hoezo airco?
We deden gewoon de ramen open! Ik zal de plakkerige rug en het bezwete hoofd van mijn vader nooit meer vergeten!
Elk jaar verdwalen bij dezelfde afslag en elk jaar dezelfde discussies over het missen van die afslag.
Hoezo TomTom?
Stikchargarijnig, moe en bezweet aankomen in het bloedhete plattelangsdorpje. Mijn moeder was altijd zó blij om haar zus te zien en wij met onze neef en nichtjes. Stoeien in de hooiberg, verdwalen in het maisveld, pootje baden in het beekje. Elk jaar dezelfde bestemming.

Ik hoor een collega het van de week nog zeggen: ’Ja, zó leuk dáár, ja wéér Spanje… heerlijk, en de kinderen hebben het dáár zó naar hun zin.’ Elk jaar dezelfde bestemming…

Ik heb juist de behoefte verschillende dingen mee gemaakt te hebben en verschillende plekken gezien te hebben.

We gaan dan wel (weer) naar Engeland en Wales, maar het is alweer lang geleden. Onze kinderen speuren internet af naar wildparken, steden, rugbyvelden, pretparken, en dierentuinen. Ze denken mee. Ik geloof dat er al een routebeschrijving is gemaakt!

Het enige wat ik nog hoef te doen is alle kleren in de caravan te stoppen  en een kastje met wat eten. Niet te veel, want het meeste kun je dáár wel kopen, maar wel: koffie, stroopwafels, drop en hagelslag!!