Veilig aan de hand van de juf
Vandaag begon ze. Nog geen drie jaar en naar de
peuterspeelzaal, net zoals zovelen van haar leeftijd. Met pretoogjes kwam ze
aan de hand van mama het schoolplein op. Gisteren was ze er samen met mama en
papa voor het eerst geweest. Toen mochten ze samen een half uurtje spelen. Vandaag
zou ze een half uurtje zonder mama gaan proberen.
Een paar weken geleden heb ik ze ingeschreven. In mijn
allerbeste Engels en met de hulp van onze Syrische tolk. De ouders wilden niet
te veel vertellen van hun reis hier naartoe, het is te pijnlijk… te moeilijk…
en onze tolk vond het net zo moeilijk. Aangezien zij zelf haar land jaren geleden
verliet, haar familieleden in onzekerheid achter moest laten. Van het huis
waarnaar ze terug wilde keren is niets meer over dan een stapel stenen onder
een dikke laag grijze stof.
Het was lastig om mama´s hand los te laten. Ze brulde en
brulde. Trok aan de hand van de juf om duidelijk te maken dat ze ook naar
buiten wilde. Naar mama. Natuurlijk naar mama! Mama die de hele reis bij haar
was geweest, moet nu even een half uurtje weg. Ze bleef maar brullen. Dikke tranen
rolden over haar wangetjes. Hopelijk zal ze niet alles van de reis hebben meegekregen.
Wie ze zijn verloren onderweg, wie ze moesten achterlaten, dat weet ze vast
niet. Daarvoor is ze te jong. Zal ze in een trein of een auto hebben gereisd?
In een boot of een vrachtwagen? Ze zal het zich niet herinneren. Van
asielzoekerscentrum naar asielzoekerscentrum. Telkens weer andere mensen,
andere talen, andere geuren. Weer ergens anders slapen. Maar de angst die haar
ouders voelden, die heeft zij ook gevoeld.
Sinds kort eindelijk een flat in een land heel ver weg. De juf
verstaat je niet, maar haar hand is warm. En die laat je niet meer los. Langzamerhand
nam de juf haar mee naar de andere kindjes. Haar oogjes nieuwsgierig, maar nog
heel onwennig. En langzamerhand ging ze spelen, glimlachen, kijken, ontdekken en
durfde zich open te stellen. Als een schaduw hield ze de juf in de gaten. Ze zal
toch ook niet weggaan, he?
En na een half uurtje was daar mama weer. Mama was net zo
angstig geweest, maar ook nieuwsgierig.
