In memoriam Hans Büttner Mijn leermeester
Van alle stagebegeleiders is hij me het meest bijgebleven.
Van hem kreeg ik de gelegenheid om helemaal lós te gaan. De les over de
prehistorie uit het boek was voor deze ambitieuze stagiaire niet leuk genoeg,
nee, ik haalde de zandtafel uit een kleutergroep en begroef daarin van alles
zodat de leerlingen het konden opgraven.
Bij een les over ruimtevaart haalden we de diaprojector uit
de bezemkast. Ik geloof dat die bewuste les de hele ochtend heeft geduurd, maar
het maakte hem niets uit.
Toen hij jarig was liet ik de kinderen een bordtekening in
het midden van het bord maken. Stiekem deden we de twee zijborden erover, zodat
hij het niet zou zien. Toen hij binnenkwam zaten de kinderen gniffelend op hun
stoel. “Tatá!” Nu ik ouder ben, denk ik dat hij het spelletje al die tijd heeft
meegespeeld.
Eén les vond hij afschuwelijk en dat was nog zachtjes
uitgedrukt! Het ging namelijk over de groei van schimmels.
Ik had met de
leerlingen verschillende etenswaren onder verschillende omstandigheden in de
klas achtergelaten. Dus brood en andere zaken op een droge plek, op een
vochtige plek, op een zonnige plek en op een koele plek. Elke week keken de
kinderen hoe erg de schimmels waren gegroeid. Na drie weken gaf hij aan: ”Als jij
het niet weggooit, dan gooi ik het weg.”
De afsluiting met champignons en schimmelkaas kreeg wel zijn
waardering. De leerlingen keken hem met
een vies gezicht aan, toen hij de toastjes met blauwe schimmelkaas weg at.
Wat ik voornamelijk van hem heb meegekregen is zijn liefde
voor kinderen en zijn eerlijkheid. Hij was een echte schoolmeester.
Ik ben hem na mijn stage nog een paar keer tegengekomen. Bij
het afscheid van meester Jan stond ik in dezelfde rij, ook met een fles wijn.
“Hé”, zei hij. “Wat doe jij nou hier?”
‘Ik kom afscheid nemen van de meester van mijn zoon.’
“Je… zoon?”
Zijn verbazing kon niet groter zijn. Voor hem was ik nog het
kleine drukke meisje van die beschimmelde boterhammen.
Vrijdag las ik dat hij was overleden. Ik lees eigenlijk nooit
rouwadvertenties, dus ik zag het gewoon een paar dagen te laat…
Ik heb geen
afscheid van hem kunnen nemen. Maar nog erger: ik heb nooit meer de gelegenheid
gekregen om met hem samen te mogen werken.
Alsnog heel erg bedankt, fantastische meester Hans!
