Kom niet
aan mijn kind!
De media staan
er vol van: misbruik van kinderen wordt steeds meer ontdekt en veroordeeld.
Priesters, pedagogisch medewerkers of een Engelse presentator: uiteindelijk
komt het verschrikkelijke verhaal naar buiten! Bij ouders komen gevoelens naar
boven die niet zouden misstaan in de middeleeuwen: ‘Laat mij maar even, wedden
dat hij het daarna nooit meer doet!’
Ik weet nog
goed dat mijn dochter in groep 3 thuis kwam met het verhaal dat het een beetje
zeer deed tussen haar benen en het was ook blauw. Mijn voelsprieten schoten omhoog,
je hart slaat even over en kippenvel over mijn hele lijf.
Desondanks
moet je als ouder heel erg oppassen hoe je met je kind in gesprek gaat. Er zijn
ouders die hun kind zodanig ondervragen dat je je afvraagd of ze een cursus bij
de FBI hebben gevolgd. Laat ik maar een verklaring afleggen, want dan ben ik
ervan af. Of het nou waar is of niet. De ander is in de ogen van de ouder
altijd al verdacht: kom niet aan míjn kind!
Je kind
voorlichten is ook best lastig. We hadden laatst een hysterische peuter in de
peuter wc. Het onschuldige jongetje naast haar had zijn broek nog niet
opgetrokken, toen zij net uit haar wc’tje wilde lopen. Gillend en krijsend trok
ze de aandacht van de leidster. En wat bleek na navraag bij de ouder: moeder
heeft zó erg benadrukt dat niemand je zijn plasser mag laten zien, dat haar
dochtertje van 3 daarin totaal was doorgeslagen. Arm jongetje: hij zal het
voortaan wel uit zijn peuterhoofdje laten om met zijn broek op zijn enkels uit
zijn wc’tje te komen. Kleine viezerik!
Een andere
moeder kwam verhaal halen waarom haar kleuter blauwe plekken had op zijn
billen. Er moest toch wel iets gebeurd zijn! En de juf zal dit natuurlijk wel
weer niet gezien hebben. Tsja moeder, misschien is hij onhandig gevallen van
zijn stoeltje? Hij heeft gisteren ook gegymd én buitengespeeld.
In het
gesprek wat ik met mijn dochter had, kwam naar voren dat ze had gegymd en aan
de ringen had gehangen. Eerst aan haar armen zwaaien en vervolgens met de benen
dóór de ringen zodat ze kon schommelen. Met haar mollige beentjes hing ze in de
ringen en dat zat niet fijn, maar het schommelen was wél leuk. Die blauwe
plekken in haar lies kwamen van de ringen. Poe… wat een opluchting!
