Hans en Grietje en de gevolgen van het zorgzwaartepakket
“Broer en zus na
uren gered uit duinen”, stond er in de kop van het artikel vermeld. Ik
dacht alleen maar: Ach, gossie, die arme kinderen, liepen daar hulpeloos rond.
Na eerst verstoppertje gespeeld te hebben en daarna ruzie, merkten ze dat ze
weg kwijt waren geraakt. In de duinen lijkt elk sprietje en elk hobbeltje zand
op elkaar. Die mensen met die hond zagen ze ook nergens meer. Het begon donker
te worden. Hans vond nog een half rolletje Mentos in zijn jaszak. Terwijl ze
sabbelden op de allerlaatste stopte Hans het papiertje terug in zijn jaszak en
vond daar zijn telefoon. Rechtsboven gaf het batterijtje een klein rood
streepje aan. Op hoop van zegen belde hij 112. Ze hielden elkaars hand vast…
Toen ik verder las raakte ik in verwarring: ”De 53-jarige vrouw uit
Oostvoorne en de 40-jarige man uit Rotterdam waren aan het einde van de middag
gaan wandelen….” Zit ik nog wel hetzelfde krantenartikel te lezen? Aanvankelijk
dacht ik dat het kinderen betrof…. Jij ook?
Inmiddels
werd mijn nieuwsgierigheid gewekt en heb ik het een en ander uitgezocht… het is
als volgt gegaan:
Grietje
van 53 en haar broer Hans van 40 liepen inderdaad in de duinen, maar ze waren
niet alleen. Ze waren gezellig aan het wandelen met hun vader van 89. Grietje
heeft haar vader pas in huis genomen, sinds hun moeder is overleden. Haar vader
mocht niet meer in het tehuis blijven wonen, aangezien hij ‘te goed’ werd
bevonden. Zijn vrouw, ja die was hulpbehoevend, maar hij niet, en aangezien hij
een dochter had met genoeg ruimte ging hij maar bij haar wonen. Ondertussen zat
Hans in een vechtscheiding en kon hij bij zijn zus de zolderkamer betreden. Hij
stond op een dag voor haar deur met in zijn handen een grote doos. Ontgoocheld kwam
ze erachter dat alleen zijn modeltreintjes in die doos zaten. Aan schone kleren
had hij niet gedacht. Zijn aanstaande-ex had hem toegeschreeuwd dat ze die klote-treintjes
anders bij het grof vuil zou zetten. Wat moest hij anders?
Grietje
vond het nodig om elke avond boven ‘het prakkie’ te zeggen: ”Net als vroeger,
hè?” En elke avond dacht haar vader:”Echt niet! Want mijn Marietje is er niet
meer…” Hij verveelde zich kapot met die twee half zachte eieren. Hij werd gek
van dat betuttelen. In het tehuis had hij tenminste afleiding. Elke keer valse
bingo roepen, daar kon hij geen genoeg van krijgen, een beetje verwarring
schoppen bij vergeetachtige vrouwtjes, hier en daar een grap en een grol en
plagen en klagen over het eten, dikke pret! Tuurlijk hoorde hij er niet, maar
hij was bij zijn Marietje.
Vandaag
gingen ze ‘wandelen’, nou, nou, daar zat hij op te wachten hoor. Maar alles is
beter dan binnen zitten met tv-MAX. Hij liep langzamer dan zij en ze moesten
steeds op hem wachten. Op een gegeven moment zei hij dat hij moet plassen. Hij
eiste privacy en zag een mooie kans om te ‘ontsnappen’. Dikke doei! Terug over
het pad richting dat warme cafeetje waar ze langs waren gelopen. Hij bestelde
een pilsje en twee gebakken eieren met spek. Verkleumd was hij.
Na
het tweede pilsje begon het gevoel in
zijn botten terug te komen en hoorde hij sirenes.
Eindelijk weer eens een leuke
dag!
