Wat wil je later worden?

Wat wil je later worden?

 

15 jaar is hij pas ; de Vlaamse Giel. Afgelopen woensdag is het op het vliegtuig gestapt naar India, om daar een boeddhistische leermeester te worden.

13 jaar is ze pas; Danielle. Trots en verlegen vertelde ze in DWDD dat ze is aangenomen bij het Bolshoi ballet in Moskou. Ze is uitverkoren om met allemaal andere tienermeisjes haar balletopleiding in Moskou te volgen. Ze is ongeveer 2500 kilometer van haar ouders, familie en vrienden vandaan.

Wil je dat op die leeftijd al achter laten? Kán je dat op die leeftijd al achterlaten? Er gebeurt zoveel in de puberteit.

Twee weken geleden hadden we een ouderavond. De bedoeling is om een lang weekend naar Tsjechië te gaan met groep 7/8. De meeste ouders deelde het feit dat zo’n reis een bijzondere ervaring voor de kinderen zal opleveren. Maar er waren ook ouders die niet wisten of hun kind zo’n reis zonder hun ouders wel aan kon, aangezien ze nog nooit ergens hadden gelogeerd. Ik verbaasde me daar wel over. Het is niet zo dat je kind elke week ergens gaat logeren, maar zo af en toe eens bij opa of oma, een tante of bij een vriendje is toch echt wel goed voor hun ontwikkeling. Maar om nou met je 13^de of 15de al uit huis te gaan om zelfstandig aan de andere kant van de wereld een opleiding te gaan volgen?

Er zijn mensen die op hun zesde al weten wat ze willen worden. Maar door van alles en nog wat, wel of niet de juiste keuzes gemaakt of gekregen, zitten ze ineens op hun 37^ste van 17.00-22.00 in een callcenter via de telefoon mensen dubbel glas aan te smeren. Het schijnt een top-avond te zijn als je in die vijf uur drie offertes heb weten te regelen. Daarentegen ben je in diezelfde vijf uur 78 keer afgewezen! Nou, dat lijkt me ook niet echt fijn voor je zelfvertrouwen. En ook niet fijn voor je portemonnee, aangezien je betaald krijgt per offerte.

Op mijn 18^de wist ik het pas! Ik hielp op woensdagmiddag in het buurthuis bij de knutselclub. Ik weet nog dat ik verontwaardigd was naar de decaan van mijn middelbare school: waarom heeft niemand me ooit gezegd dat kinderen zo leuk zijn?

22 jaar is hij pas; Douwe Bob. Kind van een oude hippie kunstenaar. Hij zat in hetzelfde programma als Danielle. Het was een mooi emotioneel verhaal, en zíngen dat die jongen kan! Zijn moeder zegt het zo mooi in de documentaire: ”Douwe is de artiest geworden, die zijn vader nooit heeft kunnen worden.” Douwe stond vorig jaar al op Pinkpop.

5 jaar is hij pas; Miles Scott uit San Francisco. Hij heeft leukemie en de Make-a-Wish foundation had voor hem een batmobiel geregeld. Hij mocht Batman zijn voor één dag: een bankoverval stoppen, een vrouw redden en een ontvoering tegenhouden. Het was een fantastische dag!

“En wat wil je later worden, Miles?, vroeg de verslaggever.

Miles dacht even na en zei: “Beter, meneer, ik wil graag beter worden!”

 

Bejaarden en kinderen eerst!

Bejaarden en kinderen eerst!

 

Voordat hij bij de halte stopte, zag hij ze al: met hun wilde snoeten en hun imponerende postuur. Met daarachter hun leider, die zij “meester” noemden. Hij had bij zijn baas al om een andere route gevraagd,  maar daar kon hij niet aan beginnen, zei hij. “Even doorbijten. Niet in de ogen kijken! En anders zet je ze er maar uit!”, adviseerde zijn baas.

Hij liet ze binnen. Het was een héle groep. Het leek wel of er geen einde aan kwam. Triomfantelijk stapte ze stuk voor stuk in, hij voelde zich ingesloten. Provocerend zei er een nog “Goedemorgen, meneer!”.  Nou, laat dat goede maar weg, dacht hij nog. Hun meester liep onhandig te doen met een hele stapel ov-chippasjes. Ook daar kwam geen einde aan.

Achterin was nog plek en daar stormden ze heen. Sommige reizigers durfden ze aan te kijken en naar hen te glimlachen. Niet doen, dacht hij nog, anders gaan ze los! Met zijn drietjes op een bank. “Hé, wat is dit?, zei er een, en drukte er gelijk op. “Dat is een knopje en daar moet je van afblijven.”, zei hun meester.

Oh nee, daar begint het gedonder!

“Luister, jongens! We drukken pas op het knopje als we eruít gaan, ok?” Vervolgens drukten er drie op het knopje. “Nee, niet nu, we moeten er nog lang niet uit, ik geef wel een seintje.”

“Als er nogmaals wordt gedrukt, zet ik jullie eruit!”, zei hij via de achteruitkijkspiegel tegen hun meester. Dat geklets en gelach, gek werd hij ervan.

Toen stond er een oud vrouwtje op. “Wil jij voor mij op het knopje drukken, jongeman? Ik ben al 89…”, zei ze met een krakende stem.

De kleuter drukte op het knopje…

De chauffeur zette abrupt de bus stil! Het oude vrouwtje verloor bijna haar evenwicht en kwam bij de meester op schoot te zitten.

“Drrrruit!! Drrruit!!”, brieste hij.

“Overspannen!”, zei de Arboarts, “Maar misschien helpt een andere werkomgeving”.

Ze zette hem op de trein naar Zwolle, als conducteur.

Daar zag hij haar weer: de 89 jarige vrouw. Hij herkende haar bruine ogen en grijze vlassige haar.

“Drrrruit!! Drrruit!!”, brieste hij.

En de rest kunt u lezen in het AD op bladzijde 4

http://www.ad.nl/ad/nl/5597/Economie/article/detail/3541945/2013/11/09/Bejaarde-89-uit-de-trein-gezet.dhtml

nogal Buiïg

Miezer, buitje, regen, plensbui, stortbui…

 

Het weer is nogal heftig deze week. Van een windhoos in Wijk bij Duurstede tot wateroverlast in Noord-Holland en sneeuw in de Ardennen.

 

Als een stilleven hangen ze over mijn radiator te drogen. Een broek -ik denk maat 128- en twee paar verdrietige sokjes –gestreept licht blauw met  blauw.

Kleddernat werd ze binnen gebracht door de overblijfjuf. Twee jongens hadden haar een duwtje gegeven. En toen lag ze pardoes op haar buik in de vieze plas. “Oh!”, riepen ze stoer naar elkaar. Dat was niet de bedoeling, zeiden ze achteraf, maar je ziet ze denken: ”Het zag er wel vet spectaculair uit.” In haar maat werd snel wat verschoning gezocht.

Doorweekt kwam ze thuis, mijn puberdochter. Ze fietste op het fietspad naar school en de auto links van haar vond het leuk om door de plas te rijden. De hele golf van bruin water ging zo pardoes over haar heen.

Druipend hangt de broek over de douchedeur, maat small, en twee troosteloze sokken. Ook haar sneakers zijn doorweekt. De hele ochtend heeft ze tijdens de toets in die verkleumde kleding gezeten.

Wat is dat toch met plassen? Wat voor aantrekkingskracht hebben ze ?

Het stoeltje maakt een zielige indruk. Er ligt een plasje op. De leuning is klam en op de grond liggen een paar vette druppels. De conciërge veegt ze met een theedoek weg.

De toets ging over het klimaat, opwarming van de aarde, smeltende ijskappen en tsunami’s.

“En? Hoe ging de toets?”

Terwijl ze haar natte slierten haar naar achter gooit, zegt ze: ”Makkie…”